Verslag: Themabijeenkomst Mag ik binnenkomen?

 

 

 

 

 

Stichting Onze  Hoop - voor en door migranten met een handicap of chronische ziekte.

Klantvriendelijkheid in Amsterdam-Oost

In de Week van de Toegankelijkheid vragen mensen met een beperking aandacht voor een toegankelijke samenleving. Het thema van dit jaar was ‘klantvriendelijkheid’. In de week van 7 t/m 12 oktober zijn door heel Nederland allerlei activiteiten om aandacht te vragen voor dit thema. Platform / Belangenorganisatie Stichting Onze Hoop organiseerde op vrijdag 11 oktober 2013 in Ruma Khami een themabijeenkomst Mag ik binnenkomen?

De opkomst was optimaal en leerzaam.  

Themabijeenkomst Mag ik binnenkomen?

Over Toegankelijkheid.
Vrijdag 11 oktober 2013

Dames en heren, goedenavond.

Ik ben Ahmed El Mesri, oprichter en voorzitter van de stichting Onze Hoop.

Deze stichting is opgericht met het doel om migranten met een beperking bij te staan in deze samenleving. Wij werken uitsluitend met vrijwilligers en zijn al jarenlang actief in de buurt om mensen te begeleiden bij de problemen die ze tegenkomen als migranten met een beperking.

Ooit ben ik zelf als migrant naar Nederland gekomen en door een auto-ongeval liep ik een dwarslaesie op.  Na een periode waarin ik mij totaal terugtrok begon het langzamerhand tot me door te dringen dat er op deze manier niets zou veranderen. Ik ging naar buiten en raakte in gesprek met andere migranten, met of zonder handicap.  Gaandeweg ontwikkelde zich in mij het inzicht hoe nodig het was, en nog is, dat migranten met een beperking een plek zouden kunnen vinden waar ze met hun specifieke problemen terecht zouden kunnen.

Voor deze mensen richtte ik Onze Hoop op.

In mijn jarenlange ervaring binnen deze stichting is mij telkens opnieuw, en nog steeds, duidelijk geworden dat deze doelgroep extra aandacht en ondersteuning verdient binnen onze samenleving.

Enerzijds dient dit te komen vanuit de overheid, die voorzieningen moet faciliteren. Maar, net zo belangrijk, dient er een beweging vanuit de mensen zelf te komen, door naar buiten te gaan, zich niet terug te trekken in isolement maar mee te doen met haalbare activiteiten die stimulerend en samenbindend werken.

Zo is Onze Hoop voor deze mensen een plek waar ze aanvankelijk naar toe komen voor vragen en voor advies en ondersteuning. Op den duur raken ze vaak zelf actief betrokken bij het werk, doordat ze zien wat het doet om met lotgenoten in contact te komen. Ze willen voor nieuwkomers hetzelfde kunnen betekenen als wat ze zelf aan ondersteuning hebben ervaren toen ze voor ’t eerst bij ons binnenkwamen.  

Dat binnenkomen is bij ons altijd laagdrempelig – zowel letterlijk als figuurlijk. Mensen kunnen bij ons binnenkomen met of zonder rolstoel, met of zonder voorkennis, met of zonder vragen, en met of zonder verwachtingen. Bij ons is een voorwaarde dat je jezelf kunt en mag zijn en dat je gezien wordt en vragen mag stellen zoals jij dat zelf wil. Er is geen druk en wat wij willen is dat bezoekers zich welkom en op hun gemak voelen en dat ze kunnen vragen en zeggen waar ze behoefte aan hebben.

De vrijwilligers die bij ons werken zijn lotgenoten, dus er kan altijd contact worden gemaakt met een ervaringsdeskundige binnen onze stichting.

Wat wij hopen – dat is Onze Hoop – is dat mensen het aandurven om de omslag te maken van geïsoleerd naar verbonden, van moedeloos naar hoopvol. En wat wij steeds weer voor ogen hebben is dat door mensen uit hun isolement te halen en verbondenheid te laten ervaren met lotgenoten, de hoop en het vertrouwen in zichzelf en de omgeving kan groeien. Ook als je een beperking hebt. Ook als je je jarenlang wel hebt afgesloten. Ook als je geen familie meer hebt of verscheurd wordt door heimwee of door verdriet om wat niet meer is.

Wij geloven in hoop. Voor iedereen. En hoop groeit het beste in verbondenheid met anderen. 

Wat wij van de omgeving, de samenleving, heel hard nodig hebben is erkenning, in de allereerste plaats door fysieke toegankelijkheid. En letterlijk betekent dat dat de entree van een gebouw of openbare ruimte dusdanig moet zijn dat ook iemand die slecht ter been is of in een rolstoel zit, zonder problemen binnen kan komen. Dat loketten niet te hoog, te ver weg, te veel ingebouwd of anderszins moeilijk of onmogelijk bereikbaar zijn. Dat is een basisvoorwaarde om gelijkwaardig in onze samenleving te kunnen meedoen.

Openbare gebouwen – zoals winkels, diensten, kantoren, bibliotheken, buurthuizen – dienen gewoon voor iederéén toegankelijk te zijn. Hoe klantvriendelijker een ondernemer of organisatie wordt, hoe meer mensen gebruik kunnen maken van de producten of diensten die worden aangeboden. Als je wilt dat ‘iedereen meedoet’ in onze samenleving, dan zul je daar in de eerste plaats de fysieke toegankelijkheid bij moeten betrekken. 

Daarom eindig ik nu met een oproep aan ondernemers, architecten en planologen, aan instanties en diensten en aan iedereen die betrokken is bij de bouw en inrichting van openbare gebouwen en ruimtes: probeert u zich eens voor te stellen dat u zèlf een fysieke beperking heeft, en gaat u dan eens de straat op en door uw gebouw heen. En stel uzelf dan eens goed de vraag: lukt het mij om overal te komen waar ik naar toe wil of waar ik moet zijn? Hoe toegankelijk is het hier? Ofwel: Kan ik hier binnenkomen?

Dan hoeven wij, en velen met ons, niet meer steeds de vraag te stellen:

Mag ik hier eigenlijk wel binnenkomen?

Dank u wel.

Toespraak Ahmed El Mesri op 11 oktober 2013