Amsterdammer van het Jaar

Het is de hoogste tijd om de genomineerden aan jullie voor te stellen, in woord en beeld. We trappen af met: Ahmed El Mesri! Vanaf 1 februari kun je jouw stem op hem uitbrengen.

Als tiener zag Ahmed El Mesri hippies naar zijn geboortestad Tétouan in het noorden van Marokko komen. ´Ze kwamen op blote voeten, poederden hun neus, hadden bloemen in hun haar, kortom ze maakten me nieuwsgierig en ik wilde zien wat er aan de overkant gebeurde.’ Zo kwam de toen 16 jarige Ahmed naar Europa met de bedoeling na zo’n 2 maanden weer terug te gaan. Inmiddels is hij al meer dan 30 jaar de drijvende kracht achter het Vriendschapshuis Assadaaka in het hartje van Oost.

In zijn elektrische rolstoel rijdt hij door de ruimte van het pand aan de Polderweg. Het feit dat hij in een rolstoel is komen te zitten, is de reden dat hij destijds niet is teruggekeerd naar zijn geboorteland. Toen hij meer dan 30 jaar geleden in Spanje aankwam, is hij doorgereisd naar Nederland en kwam terecht in Amsterdam, waar hij direct verliefd op werd. ’De tijd heeft mij opgeslokt, een paar maanden werd 2 jaar. Ik besloot terug te gaan in het voorjaar.’ De dag voor de laatste Kerstmis in Nederland werd hem fataal. Samen met een vriend kreeg hij een auto ongeluk en Ahmed werd wakker in het ziekenhuis.

‘Ik heb toen geworsteld met mijn gedachten. Wat moet ik doen, hier blijven of teruggaan? Maar Marokko is niet leuk voor invaliden. Ik kreeg een visioen en daardoor zag ik mijn roeping: gewoon mensen helpen. Ik zag dat het vooral misging met gastarbeiders en dat er problemen zouden ontstaan. Het systeem heeft gastarbeiders niet goed opgevangen. Ik ben terug naar school gegaan, mijn Nederlands verbeterd en het verenigingsleven ingegaan om hulp te verlenen.’

Niet lang daarna was Assadaaka geboren met de bedoeling om mensen te verbinden en voor cohesie te zorgen. ´Hier bij Assadaaka hebben we het niet over het geloof. Iedereen behoudt zijn eigen identiteit en politieke voorkeur. Het gaat om mensen die ons hard nodig hebben, zwakkeren, armen en eenzame mensen. We hanteren de methode van toegankelijkheid, veilige plek en laagdrempeligheid. We zijn het hele jaar open, ook op feestdagen. Dat zijn cruciale dagen deze mensen. Juist op die dagen gaan alle buurthuizen dicht. Dat kunnen wij niet doen.´

Er komen mensen met verschillende afkomst, maar iedereen voelt de warmte. Bij aanvang waren er 4 categorale groepen, Turken, Marokkanen, Surinamers en Antillianen die niets van elkaar moesten weten. Maar Nederland is nu eenmaal 1 grote stad’, vindt Ahmed. ‘We moeten dingen samen doen. Een categorale aanpak leidt alleen maar tot passanten. We moesten daarvan genezen en elkaar helpen en dat werkt. Samen gaan met verschillende mensen ongeacht de leeftijd, geslacht, seksuele geardheid, cultuur en nationaliteit.’

In die 30 jaar zijn er bij Assadaaka al heel wat taboes doorbroken. ‘We hebben het moeilijk en zwaar gehad bij groepen en de gevestigde organisaties. We maken allerlei onderwerpen bespreekbaar zoals huiselijk geweld en seksuele diversiteit, en we staan altijd open om gehoord te worden. Ook de overheid heeft z´n best gedaan en werkt veel beter met informele organisaties zoals wij. Organisaties moeten elkaar meer gunnen en beter met elkaar samenwerken. We moeten met z’n allen de kar trekken. Je bent Amsterdammer of niet, je bent Nederlander of niet. Ik ben Nederlander in hart en nieren maar ik kan nooit Hollander zijn, dat is een identiteit. Marokko is mijn moederland maar ik focus op Nederland, dan behoud ik mijn identiteit. Ik ben trots op dat ik deelneem aan deze maatschappij. Nederland is rijk in alles. Vroeger kon je bij wijze van spreken alleen wortels krijgen bij de groenteboer. Moet je nu eens kijken wat een diversiteit. Nederland kan niet stuk.’

Met die visie is Assadaaka Community is een bijzonder vriendschapshuis geworden. ´Hier komen alle Nederlanders, we lachen en huilen met elkaar en iedereen die hier komt, blijft hier komen. Wij helpen en begeleiden elkaar. Van wie weer stevig op de benen staat, vragen wij iets van wederkerigheid als vrijwilliger. Deze mensen hebben wij nodig, zij weten wat pijn is, zij hebben iets meegemaakt.´

Door zijn invaliditeit kan Ahmed niet voor een baas werken.´Het geeft mij kracht dat ik voor mijn stadsgenoten werk die mij hard nodig hebben. Ik werk mijn leven lang meer dan 12 uur per dag, zeven dagen per week. Ik krijg kracht van de mensen hier. Dit werk heeft mij in het leven gehouden en ik voel me dan ook gezegend om dit werk te mogen doen.´

al TV interview van AT5 Amsterdam
met Dhr Ahmed El Mesri
Ahmed El Mesri
Favoriete kandidaat voor Amsterdammer van het jaar 2019
Stemmen kan online vanaf 1st februari 2020
Dus massaal stemmen voor ons Held
http://amsterdammervanhetjaar.nl