In het kader van het vrijwilligerswerk heeft Assadaaka op woensdag 16 mei jl. een bijeenkomst met als thema: Vrijwilligerswerk kan leiden tot het doorbreken van sociaal isolement georganiseerd.
Het was een mooi afscheid van onze vrijwilliger Frans, met een lange en mooie toespraak van Ahmed en onder andere live trommel muziek.
Assadaaka is erg dankbaar voor alles wat de vrijwilligers doen voor anderen die hun hard nodig hebben. Vooral in deze voor Assadaaka zo moeilijke tijd, wat ook zijn weerslag heeft op de vrijwilligers. Daarom heeft Assadaaka haar vrijwilligers in het zonnetje gezet door een gezellige avond voor hun te organiseren. Deze avond was bezocht door vrijwilligers, leden, buurtbewoners en geïnteresseerden. Er waren 55 bezoekers aanwezig. Een geslaagde avond.
Waar? Ruma Khami
Adres: Makassarplein 1, 1095 RP Amsterdam
Hier volgt een toespraak van Ahmed El Mesri, voorzitter Assadaaka
Vrijwilligers
Welkom, dames en heren, aanwezigen,
Vanavond zijn wij bijeengekomen om de talrijke vrijwilligers door wie Assadaaka kan doen wat ze doet, in het zonnetje te zetten.
Ik ben Ahmed El Mesri, voorzitter en oprichter van de multiculturele vereniging Assadaaka.
Assadaaka betekent ‘de vriendschap’ en is een niet zomaar gekozen naam: het staat voor vriendschap tussen mensen, tussen verschillende culturen, tussen verschillende levensbeschouwingen en welke verschillen er nog meer zijn en slaat een brug tussen al deze verschillen. Dat er verschillen zijn is niet een onderwerp van discussie, maar deze verschillen moeten niet leiden tot conflicte. Assadaaka heeft in haar ruim twintigjarige bestaan laten zien dat dat ook in het geheel niet hoeft. De culturele rijkheid van de mens is onderkend, ook door de Verenigde Naties, en wordt gezien als een belangrijk deel van ons bestaan als mens. Wij ervaren deze verscheidenheid bij Assadaaka als een verrijking van ons bestaan.
Ik kwam als jonge man naar Nederland, inmiddels al veel jaren geleden, en was getroffen door de open en tolerante wereld. Ik heb de kennismaking met de Nederlandse cultuur als een verrijking ervaren in mijn leven en ik heb ingezien dat deze verrijking is gekomen door mijn kennismaking met andere culturen dan de cultuur waarin ik zelf opgegroeid ben. Deze ervaring wil ik delen met andere mensen en daarom heb ik deze multiculturele vereniging opgericht.
Het zal duidelijk zijn dat dit werk vraagt om mensen die het oppakken en daarmee komen wij op het onderwerp van deze avond: vrijwilligers, mensen die ook deel willen nemen aan andere culturen, kennis willen maken met andere werelden en anderen daarvan deelgenoot willen maken. Bevlogen mensen zijn het, mensen met een missie. Dat werk bij ons kan bestaan uit het helpen van scholieren met hun huiswerk, het geven van kookcursussen, het geven van computerlessen, het helpen bij inburgeren in de Nederlandse maatschappij, het laten participeren, het bevorderen van sociale cohesie. Al deze werkzaamheden, die zo belangrijk zijn voor een welbevinden in deze wereld, in dit land, in deze stad, zijn ondenkbaar zonder de talrijke geïnspireerde en tegelijk inspirerende mensen op wie Assadaaka al jarenlang een beroep kan doen en op wie Assadaaka al even zovele jaren trots is en voor wie zij dankbaar is.
Daarom is het niet meer dan reëel dat wij van tijd tot tijd een avond, een dagdeel, een dag organiseren waarop zij eens extra in het zonnetje gezet worden. De middelen van Assadaaka zijn weliswaar beperkt, maar binnen de grenzen die gesteld zijn, probeert zij te doen wat mogelijk is.
Ik zal niet al te lang in deze rede stilstaan bij onze afhankelijkheid van onze medewerkers; deze avond is bedoeld om hen in het zonnetje te zetten en om met hen te feesten, wat wij dan zo meteen ook gaan doen. Maar ondanks de feestelijkheid zijn we ook een beetje verdrietig, omdat één van onze medewerkers ons vanavond gaat verlaten. Het is een man die zich een aantal jaren bij ons ingezet heeft om anderen te helpen bij het verwerven van de Nederlandse taal, die soms zo bizarre en onlogische taal, waar je je als geboren spreker eigenlijk niet van bewust bent, maar waar je pas achterkomt als je anderen helpt bij het leren ervan. Soms is dat een frustrerende bezigheid – ik neem aan dat onze docent erover mee kan praten, wanneer hij bijvoorbeeld een lange uitleg gegeven heeft van een bepaald woord of begrip en daarna de vraag krijgt wat dat woord of begrip nou eigenlijk betekent. Ik denk dat dit een situatie is die al onze docenten wel kennen. Maar ondanks dergelijke dingen is het altijd leuk, leerzaam en vooral heel dankbaar werk. Want welke docent zal ooit de blik in iemands ogen kunnen vergeten, de gezichtsuitdrukking van een cursist, wanneer duidelijk is dat hij of zij opeens iets blijkt te begrijpen?
En daarmee is iemand dan weer een stapje verder geholpen, zowel in de beheersing van de Nederlandse taal als in het verwerven van een eigen plek in het nieuwe leven in de Nederlandse maatschappij, waarmee iemand het grote avontuur is aangegaan door naar dit land te komen en het oude leven achter zich te laten.
Nu ik al deze positieve dingen van het doceren van de Nederlandse taal naar voren gebracht heb en alle aanwezigen wel het idee gekregen zullen hebben dat dit wel één van de leukste vakken moet zijn die er bestaan, zal men zich ook afvragen waarom onze gewaardeerde docent hiermee ophoudt. Dat is, kan ik jullie verzekeren, niet omdat hij het niet leuk meer vindt. Hij heeft het al die tijd met veel inzet gedaan, hij heeft altijd zijn positieve energie op zijn cursisten – ik geef de voorkeur aan het woord ‘cursisten’ boven ‘leerlingen’; we hebben het ten slotte over volwassen mensen – weten over te brengen en heeft het altijd met veel plezier gedaan. Maar soms is het leven sterker dan de leer: op een gegeven moment kwam hij voor de keuze te staan om hier, in Amsterdam te blijven wonen, ver van kind en kleinkind, of dichter bij zijn zoon en schoondochter te gaan wonen die zich in het Friese Sneek gevestigd hebben. Na veel wikken en wegen hebben hij en zijn vrouw toch besloten om naar Friesland te gaan. Een begrijpelijke beslissing. Even begrijpelijk is het dat hij daarom ophoudt met het geven van Nederlandse les bij ons. Iedere woensdagavond vanuit Sneek naar Amsterdam komen om twee uur les te geven is een beetje veel van het goede.
Vandaag zou zijn laatste les geweest zijn, ware het niet dat wij besloten hebben om hem in het bijzonder vanavond in het zonnetje te zetten. Ik weet zeker dat zijn cursisten hem zullen gaan missen, maar ik kan hen verzekeren dat wij ons best zullen doen om een goede vervanging voor hem te vinden.
Ik vraag hem dan ook nu naar voren te komen:
Beste Frans,
Ik heb even het één en ander opgezocht over Sneek: een stad met bijna 35.000 inwoners. Wel even wat anders dan Amsterdam, met bijna 800.000 inwoners; maar wel een echte stad en, wat ik begrepen heb, een heel leuke stad, levendig, met, naast alle faciliteiten die een echte stad biedt, ook allerlei mogelijkheden tot vooral watersport. Friesland staat bekend om zijn vele meren en het Sneekermeer heet niet voor niets Sneekermeer. Ik vermoed dat het wel even wennen zal zijn. Friesland is tenslotte bijna buitenland: het heeft officieel een eigen taal en dat betekent dat je je nu zelf in zal moeten zetten om je een andere taal eigen te maken. We weten natuurlijk allemaal dat alle Friezen ook Nederlands op school leren, maar om jezelf echt thuis te gaan voelen, zal je toch ook Fries moeten gaan leren. Dat betekent dat je nu zelf in de schoolbanken plaats zult gaan nemen, maar je zult in de afgelopen jaren toch ook geleerd hebben hoe dat voelt. Het is immers onmogelijk om zelf voor de klas te staan en je niet in te kunnen leven in hoe het voelt om een leraar voor je te hebben.
Frans, we hebben je de afgelopen jaren leren kennen als een inspirerende docent die zijn cursisten altijd met veel respect behandeld heeft. Niet als de alwetende leraar, die met enig dédain op zijn leerlingen neerkijkt, om de simpele reden dat zij niet zoveel weten als hij, een houding die je, helaas, maar al te vaak bij mensen – en zeker niet alleen leraren – tegenkomt. Je hebt altijd geheel in de geest van Assadaaka les gegeven, in de geest, níet van gelijkheid, maar wél van gelijkwaardigheid, een veel belangrijker iets, omdat, zoals wij boven al gezegd hebben, mensen nu eenmaal niet gelijk zijn, maar in hun diversiteit wel gelijkwaardig. Met deze opvatting zullen wij, medewerkers van Assadaaka, je collega’s en je cursisten, je inzet zeker gaan missen.
Maar natuurlijk willen we je tevens feliciteren met deze belangrijke stap in jullie leven; we hopen dat jullie gauw zullen aarden in Friesland, maar je kind en kleinkind zullen zeker daarbij helpen.
Frans, we wensen je veel succes en geluk toe in je nieuwe bestaan en hierbij een klein aandenken aan ons, opdat je ons niet direct zult vergeten.
Toespraak Ahmed El Mesri over thema: Vrijwilligerswerk op woensdag 16 mei 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten