maandag 14 mei 2012

Verslag van de thema bijeenkoms​t: Bestrijden van eenzaamhei​d en armoede, donderdag 10 mei 2012.


Ik was uitgenodigd door een vriendin om mee te gaan. Ze had me wel eens verteld over de activiteiten van stichting Onze Hoop en Assadaaka en toen ze vertelde dat er ook een barbecue zou zijn, besloot ik een keer mee te gaan. Ik voelde me er meteen thuis. De sfeer was ongedwongen. AT5 was er voor een interview met de voorzitter. In een lokaal werd er Nederlandse les gegeven voor buitenlanders en er was een huiswerk begeleidingsklas die vanwege een ruimteprobleem noodgedwongen in een veel te kleine gang zat .
De avond begon met een toespraak van de voorzitter, Ahmed El Mesri. Daarna sprak imam Nourdin over respect.
Toen was er de barbecue, verzorgd door de imam, waar iedereen zich aan tegoed deed. De cameraman, de vrijwilligers, leraren en studenten. Het was een warme avond en een leraar kwam naar buiten om bij een fiets Nederlandse les te geven aan een paar leerlingen: ze leerden woorden zoals fietsketting, zadel, stuur en (voor hun het aller moeilijkste woord)  boodschappenmandje.
Het was een geweldige avond met zoveel lieve mensen. Zeker voor herhaling vatbaar.
Hier onder volgt een toespraak van Ahmed El Mesri over armoede en vereenzaaming.

Sahra Elmi

Thema-avond: Bestrijden van eenzaamheid en armoede

Welkom, dames en heren,

Ik ben Ahmed El Mesri, voorzitter en oprichter van Onze Hoop, de stichting die zich inzet voor de belangen van mensen met een beperking en in het bijzonder voor  mensen van niet-Nederlandse oorsprong.
Vanavond vragen we opnieuw aandacht voor de thema’s van armoede, handicap en werkloosheid. Het lijkt zo op het eerste gezicht alsof de drie dingen los van elkaar staan, maar dat is niet helemaal waar. Natuurlijk kan je werkeloos zijn zonder dat je een handicap heb ook staat werkloosheid niet direct in contact met armoede: als je lang gewerkt hebt en altijd een goed inkomen gehad hebt, dan krijg je in eerste instantie nog een behoorlijke ww-uitkering.

Maar in veel gevallen gaan deze drie dingen ook nauw samen: als je gehandicapt raakt en je werk niet meer kunt vervullen, dan zal je je werk op moeten geven en dan word je afhankelijk van een uitkering. Natuurlijk kan je kijken voor een baan die je met je handicap nog wel uit kunt oefenen, maar de praktijk leert keer op keer opnieuw dat de wereld van werkend Nederland over het algemeen niet zit te wachten op mensen met een beperking.

En de uitkering die je krijgt, is altijd minder dan wat je verdiende met je oude baan. Veel mensen leven naar hun salaris: ze komen in een huis terecht dat afgestemd is op dat salaris, ze hebben een leefwijze die afgestemd is op hun salaris. Als je goed verdient, dan wil je er ook van genieten. Maar als dat wegvalt, dan moet je hele levenswijze op de schop. In combinatie met de handicap die natuurlijk ook al maakt dat je opnieuw moet beginnen, een nieuw leven moet opbouwen.
Ik ken gevallen waarbij mensen door praktisch iedereen in hun omgeving in de steek gelaten zijn, tot aan hun familie toe, omdat ze niet met de handicap van hun vriend, kennis, familielid konden leven. En dan slaat ook nog eens de eenzaamheid toe in een periode waarin mensen juist zoveel steun nodig hebben. Allemaal ingrediënten die maken dat een beperking heel wat meer is dan alleen die beperking.

Met alle bezuinigingen waarmee wij geconfronteerd worden, lijkt het erop dat de financiële situatie van veel mensen die door hun beperking afhankelijk geworden zijn van een uitkering, hetzij bijstand, hetzij ww, hetzij wao en andere uitkeringen die er zijn, er zeker niet beter op wordt, maar eerder slechter.
In de zorgverzekering hebben wij de kosten de afgelopen jaren alleen maar omhoog zien gaan en de vergoedingen alleen maar omlaag en extra kosten die mensen met een beperking vaak moeten maken, vallen weliswaar vaak onder speciale regelingen, maar de potjes van de regelingen dreigen steeds leger te worden en zo is het gevaar groot dat er steeds meer mensen buiten de boot vallen. Buiten de boot vallen met een beperking is nog mooi uitgedrukt: het is beter uitgedrukt om te zeggen dat je buiten allerlei boten valt.

Ik strijd al jaren voor participatie en integratie. De afgelopen tijd heb ik en de talrijke vrijwilligers met wie ik samenwerk, gelukkig heel veel bereikt op dit gebied. Maar participatie moet voor alle groepen in de samenleving gelden, dus ook voor mensen met een beperking. Want deze groep is om bovengenoemde redenen kwetsbaar, heel kwetsbaar. De gang naar buiten wordt steeds moeilijker en als deze mensen niet goed ondersteund en begeleid worden, dan komt er weer een tijd waarin mensen met een beperking niet meer deelnemen, niet meer kúnnen deelnemen, aan de maatschappij.

Daarom hebben wij vanavond deze bijeenkomst georganiseerd. Het is niet de eerste keer dat wij aandacht besteden aan deze onderwerpen, en het zal ook zeker niet de laatste keer zijn. Dat is omdat zij onze blijvende zorg verdienen en nodig hebben, omdat ook voor de gezonde mens – maar ja, wat is gezond? – het belangrijk is om stil te staan bij de obstakels – en dan bedoel ik niet alleen de financiële obstakels en de sociale obstakels waar veel mensen die een beperking hebben, worden geconfronteerd, maar ook de zichtbare obstakels op de openbare weg, het openbaar vervoer, winkelbezoek, bibliotheekbezoek en dergelijke en ik kan er over meepraten hoeveel dat er zijn.

Omdat met de vergrijzing het aantal mensen met een beperking alleen maar toe zal nemen en wij nu met oplossingen moeten komen. We kunnen die oplossingen niet laten wachten tot de problemen zich aandienen: de problemen dienen zich al aan.
Velen hebben de mond vol van een  ‘pro-actieve instelling’. Het is tijd om die pro-actieve instelling te hebben ten aanzien van het beleid voor mensen met een beperking.
Maar we maken er niet alleen een serieuze avond van, hoe belangrijk het ook is om deze situatie goed in kaart  te brengen. We gaan ervaringen met elkaar delen, maar daarna gaan we ook lekker eten en drinken.
Ik wens u allen dan ook een leerzame en gezellige avond toe.

Dank u wel.


Toespraak Ahmed El Mesri op 10 mei 2012

   
Stichting Onze Hoop, Plantage Middenlaan 14-1, 1018 DD Amsterdam, T. 020-7525131, 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten