Toespraak Ahmed El Mesri thema armoede op dinsdag 29 mei 2012

 

Stichting Onze Hoop van , voor en door migranten met een handicap of chronische ziekte, ouderen en hun families heeft in het kader van armoede en eenzaamheid bestrijding een avond voor samen zijn op dinsdag 29 mei jl. georganiseerd.

Hier volgt een toespraak van Ahmed El Mesri.

Thema: Armoede

Eigenlijk een onderwerp, vanavond, waar we het niet over zouden mogen hebben; één van de rijkste landen van de wereld waar toch voedselbanken voorkomen, waar mensen geen geld hebben om eten te kopen, kleren en andere primaire levensbehoeften. Maar daarom des te meer reden om het erover te hebben.

Ik ben Ahmed El Mesri, oprichter en voorzitter van stichting Onze Hoop - voor en door migranten met een handicap of chronische ziekte en als zodanig aandacht wil, kan en móet besteden aan een onderwerp als armoede.

En helaas, het lijkt er niet op dat die armoede gaat verdwijnen; want zoals we regelmatig horen, lijkt het er nog niet op dat er aan de crisis waar we inzitten, gauw een einde komt. En niet alleen de crisis in ons eigen land – een stagnerende economie, een stijgende werkloosheid, steeds hogere kosten voor allerlei eerste levensbehoeften, we hoeven alleen maar aan de steeds maar toenemende ziektekosten te denken – maar ook economische problemen in andere landen binnen Europa waar wij, hoogstwaarschijnlijk, ook mede voor op zullen moeten draaien en dus aan mee zullen moeten gaan betalen.

En zoals het zo vaak is, zijn het veelal de mensen die het al niet zo breed hebben die onevenredig veel mee zullen moeten betalen. En dat zal onvermijdelijk leiden tot nog meer armoede, armoede in een rijk land als Nederland – want laten we heel eerlijk zijn: ondanks crisis, ondanks economisch slecht weer, het is nu ook weer niet zo dat we het hier in het algemeen slecht hebben. Als ik om mij heen kijk, naar de rijk gevulde etalages in de winkelcentra van onze steden, naar de overdadig ingerichte supermarkten, naar onze overvolle wegen met ongekend dure auto's, naar Schiphol, waar dagelijks duizenden mensen vertrekken op weg naar verre vakantiebestemmingen, dan is het toch onzin om te zeggen dat we in de armoede gedompeld zijn. Maar laten we evenmin vergeten dat dit niet voor iedereen dagelijkse kost is. Tenslotte kunnen we niet ontkennen dat er mensen afhankelijk zijn van voedselbanken, afhankelijk van hulp die ze van anderen krijgen, van familie, vrienden, kennissen.

Mensen die letterlijk aan het einde van hun geld nog een stuk maand overhouden. En vaak zijn het mensen die al jaren lang in een dergelijke situatie van een sociaal minimum zitten. In het bijzonder wil ik bij deze dan ook aandacht vragen, niet alleen voor de Nederlanders, maar ook voor mensen van niet-Nederlandse afkomst, waar wij, van Onze Hoop, veel mee te maken hebben en van wier situatie wij goed op de hoogte zijn; veel van deze eerste-generatie migranten immers zijn op latere leeftijd naar Nederland gekomen om hier te werken en met in eerste instantie het doel om na een aantal jaren weer naar het land van herkomst terug te keren, zeker niet om hier tot het einde van hun leven te blijven.

Maar omdat dat veelal niet zo gegaan is, zitten zij nu hier, gepensioneerd, maar niet met een volledige AOW-uitkering en vaak maar met een heel klein pensioentje – voor zover überhaupt. Het zijn beslist veelal mensen aan de sociale onderkant van de maatschappij – en zelfs mensen die vaak niet eens weten dat er instellingen bestaan als de voedselbank, hoe schandalig deze ook zijn voor een land als Nederland of voor de rijke westerse wereld in het algemeen.

Vanavond willen wij aandacht vragen voor deze groep mensen – we kunnen helaas niet met een oplossing komen voor het bestaan van het probleem, maar er aandacht aan schenken kan al een boel helpen. Mensen wijzen op de mogelijkheden die er zijn om ook via officiële instanties hulp te krijgen, opdat ze niet voortdurend verder wegzakken in de armoede, totdat er helemaal geen uitzicht meer is op het ontkomen aan de situatie. Laten we niet bij de pakken neer gaan zitten – onze boodschap is serieus, maar niet een boodschap van hopeloosheid. Laten we kijken naar de mogelijkheden die er zijn, naar wat we kunnen doen om ondanks alles onze eigen situatie te beschouwen en te kijken wat we kunnen doen om deze te veranderen. Het is erg genoeg dat er armoede bestaat; we moeten het onder ogen zien en zorgen dat er verandering in komt. Daar gaan we het vanavond over hebben. Ik wens u allen een leerzame avond toe.

©Toespraak Ahmed El Mesri thema armoede op dinsdag 29 mei 2012

Datum: dinsdag 29 mei 2012

Tijd: 19.30 – 21.30 uur

Locatie: Centrum Ruma Khami

Makassarplein 1, 1095 RP Amsterdam

Programma:

•              Ahmed El Mesri, over armoede

•              Selma Pauw, ervaringsdeskundige

•              Imam Nourdin tijdens koken spreekt mensen aan

•              Discussie en lekker eten

 

‘Vriendschap met sociaal isolement was begin nieuw leven’

Aanzet - februari 2008

Overal hoor je het om je heen. Nederland kan niet zonder vrijwilligers. Maar wie zijn zij toch, die veelal onzichtbare mensen die zorgen dat sociale activiteiten doorgaan, mensen blijven sporten of nieuwe initiatieven ontstaan AanZet zoekt ze op.

Aan de telefoon Ahmed El Mesri (50), oprichter en grote inspirator binnen de vereniging Assadaaka. Zijn doel: vriendschap stimuleren tussen allochtonen en autochtonen, met en zonder handicap. Ahmed heeft vandaag al spreekuren en vergaderingen achter de rug, en vanavond zal het ook laat worden. Vrijwillig, maar ‘dit werk móét gewoon gedaan worden’.

Klik hier http://www.youtube.com/watch?v=y7e8DewFMZo&feature=related om op te kijken.

Assadaaka is Arabisch voor vriendschap, en dat is precies waar het leven van Ahmed El Mesri om draait. Wat is er mooier dan vriendschap? vraagt hij. De vriendschap waar Ahmed zich door laat inspireren, gaat verder dan alleen de speciale band tussen twee mensen. Aan de ene kant ziet hij Assadaaka tussen meerdere mensen, tussen culturen en volkeren. Grenzeloos. Waarbij menszijn centraal staat, voorbij culturele verschillen. Maar het is ook intiemer, als vriendschap met jezelf en, zoals Ahmed het uitdrukt, vriendschap met je sociale isolement.
Kijk, vertelt hij, ik was zestien toen ik uit Marokko vertrok. Ik wilde wat van de wereld zien en belandde op mijn zestiende in Nederland zonder overigens het plan me hier voorgoed te vestigen. Een auto-ongeluk maakte een einde aan mijn avontuurlijke bestaan. En daar zat ik dan, met een dwarslaesie, ver van huis, ver van mijn familie en vrienden. Een gehandicapte migrant waar niemand naar omkeek.
Ahmed: Aan verwijten heb je niets. Ik constateer alleen dat de situatie toen zo was. Ik was helemaal alleen. En pas toen ik de kracht had gevonden om mezelf te accepteren, kon ik ook het sociale isolement accepteren, en besefte ik dat ik de enige was die daar iets aan kon veranderen. Dus ja, voor mij is de vriendschap die ik met mijn leven sloot het begin geweest van een nieuw bestaan. Een leven waarin een van mijn belangrijkste doelen werd om er alles aan te doen andere mensen het lot van een isolement te besparen.

Dertig functies
In een paar jaar tijd veroverde Ahmed een plaatsje in de maatschappij. Hij ging naar de sociale academie, maakte vrienden, kreeg een relatie, werd vader en werkte bij het Riagg als tolk-vertaler. Ook nam hij als vrijwilliger plaats in verschillende besturen van gehandicapten- en migrantenorganisaties en richtte hij in 1991 Assadaaka op. Assadaaka is een multiculturele vereniging die zich inzet voor participatie, integratie en de sociale cohesie in de multiculturele samenleving. De vereniging zet zich in voor vriendschap tussen verschillende culturen. In mijn ogen is een goede burger een mens die bijdraagt aan het welzijn van de mensen in zijn omgeving. Maar we hebben steeds meer haast gekregen, sociale contacten worden oppervlakkiger. Er is veel eenzaamheid, zowel onder allochtonen als autochtonen. Voor hen wil Assadaaka een luisterend oor bieden en een ontmoetingsplek zijn.
Assadaaka begon klein, maar is intussen uitgegroeid tot een organisatie die op verschillende locaties aanwezig is met meer dan tachtig vrijwilligers (dit komt even verderop ook nog). Een eigen pand heeft de vereniging helaas niet. Ahmed is met zijn rolstoel en laptop het mobiele kantoor. We zoeken onze toevlucht in wijkhuizen, kerken, moskeen en kraakpanden. Niet dat we een krakersbeweging zijn, maar zonder onderdak kunnen we niets beginnen.
Onlangs kreeg Ahmed voor al zijn werk een koninklijke. Ook verwijst de Sociale Dienst regelmatig mensen door. Desondanks krijgt de organisatie nauwelijks subsidie. De logica ontgaat Ahmed. Elke activiteit kost geld. En behalve een dak boven ons hoofd zouden we erg geholpen zijn met bijvoorbeeld een paar computers voor de cursussen die we geven. Want Assadaaka is méér dan een ontmoetingsplek en de activiteiten zijn zeer divers. Zo zijn er talloze inloopmiddagen en avonden, worden er spreekuren gedraaid waar iedereen bijvoorbeeld terecht kan met vragen over formulieren, en zijn computerlessen, taalcursussen, sport- en muziekactiviteiten. Wij zijn grenzeloos. We zijn er voor iedereen, allochtonen, voor autochtonen, voor gehandicapten of niet. Ook onze vrijwilligers komen uit alle lagen van de bevolking en uit allerlei verschillende landen. Jongeren, vrouwen, mannen en ook verschillende seksen. Maar geloof of etniciteit is bij ons geen item, hooguit een interessant gespreksonderwerp. Het mooie is dat elke vrijwilliger een eigen drijfveer heeft, en daar moet je als organisatie aandacht voor hebben. Natuurlijk brengt elke vrijwilliger zijn eigen expertise mee, maar niet alleen heeft de vrijwilliger Assadaaka iets te bieden, het omgekeerde is zeker zo belangrijk.

Migranten met beperking
Binnen Assadaaka is er speciale aandacht voor gehandicapte migranten. Een veelal onzichtbare groep, meent Ahmed. Het gaat vooral om gastarbeiders van de eerste generatie die nooit tijd hebben gehad of moeite hebben genomen om onze taal te leren en zich hier letterlijk kapot hebben gewerkt. Ze zijn niet eens altijd verzekerd en kennen de weg naar de hulpverlenende instanties niet. En áls ze al eens bij een loket belanden, struikelen ze over de formulieren die ze meekrijgen.
Binnen de migrantensfeer rust vaak nog een taboe op ziekte en handicap. Men schaamt zich tegenover mensen en houdt gehandicapten zoveel mogelijk binnen. Tegelijk hoe paradoxaal het ook klinkt is mantelzorg in deze culturen veel vanzelfsprekender dan binnen de Nederlandse.
Je komt mensen tegen die al jarenlang door familieleden worden verzorgd maar nooit de kans krijgen om op eigen benen te staan. Soms zijn ze onverzekerd, hebben al jarenlang geen arts meer gezien, hebben nooit gerevalideerd, hebben geen hulpmiddelen, laat staan dat ze zelfstandig buiten komen of werken. De zorg van de familie werkt verstikkend en de gehandicapte is feitelijk dubbel gehandicapt. Instanties kunnen deze mensen niet bereiken; ze vallen daardoor buiten de boot en Assadaaka wil daar verandering in brengen. Soms is onze begeleiding heel intensief, in andere gevallen is een simpele verwijzing of het invullen van een aanvraagformulier voldoende om een familie weer zichtbaar te maken voor de maatschappij. Primaire integratie, zeg maar. Ik vind dit schrijnend, want het zijn wel mensen die zich tientallen jaren met al hun energie voor ons land hebben ingezet.
Ahmed wil dat Nederlandse instanties zich bewust worden van deze onzichtbare groep en probeert tegelijk bij de gezinnen die hij bezoekt op respectvolle manier het taboe van handicap en ziekte aan de kaak te stellen. Ik ken de etnische en historische achtergronden, maar ik ken ook de Nederlandse cultuur. Als je een brug wilt slaan, is het natuurlijk een voordeel als je in die verschillende werelden thuisbent.

Energie en kracht
Omdat er steeds meer migranten met een handicap bij Assadaaka aankloppen voor hulp, heeft Ahmed twee jaar geleden het comité Onze Hoop opgericht. Comité Onze Hoop houdt zich bezig met de belangen van migranten met een handicap en een chronische ziekte en hun families, gewijd aan het sociale isolement..
We kwamen eens bij een gezin waarvan de man drie jaar ervoor verlamd was geraakt door een CVA. Man en vrouw woonden nog altijd drie hoog zonder lift, en beiden waren al die jaren niet meer buiten geweest. De man vanwege de woonsituatie, de vrouw omdat ze zonder haar man de weg buiten niet wist. Het comité geeft deze signalen door aan de overheid, instanties en ambtenaren van stadsdelen. Gevraagd en ongevraagd geeft Onze Hoop ook advies over bijvoorbeeld integratievraagstukken en WMO-problemen.
Ahmed ziet dat er nog veel werk te verrichten is, maar dat weerhoudt hem er niet van door te gaan met een tomeloze kracht en energie waarin je bijna vanzelf wordt meegezogen. Een inspirerende man die zelf zijn inspiratie uit zijn activiteiten haalt. Toen enkele jaren geleden bij het Riagg de stroom werk ophield, kwam Ahmed op straat te staan. Ik vond dat niet erg: het was voor mij een kans om meer te betekenen in werk dat werkelijk gedaan moet worden. Inmiddels ben ik er zoet mee. Onbetaald als je het in geld uitdrukt. Maar het is werk waar ik vol overtuiging mee bezig kan zijn, en dat mij de energie en kracht geeft om verder te gaan.

Door: Jessie van Loon

Verslag Interrelig​ieuze Dagen georganise​erd door Assadaaka op 11 en 13 mei 2012

 

Vereniging Assadaaka organiseerde in samenwerking met het Joods Historisch Museum en Moskee Al Kabir in het kader van participatie en sociale cohesie een INTERRELIGIEUZE DAG op 11 en 13 mei 2012.



Veel lees plezier.

Verslag Interreligieuze Dagen georganiseerd door Assadaaka op 11 en 13 mei 2012
Interreligieuze Dagen—excursie, georganiseerd door Assadaaka, nav uitnodiging van het Joods Historisch Museum de synagogen gratis te bezoeken en het aanbod van Moskee Al Kabir, Weesperzijde 76, een rondleiding te verzorgen.

Aanleiding was de restauratie van Sefardische Synagoge aan Mr. Visserplein en ontvangst van Europa Nostra Award voor cultureel erfgoed.

In het JHM zijn zes exposities, drie vaste van de Asjkenazische Sjoels en Kindermuseum en drie tijdelijke, nu Marc Chagall (drie schilderijen), Emmy Andriesse (foto's van Joods Amsterdam) en Else Berg en Mommie Schwarz (avant-garde schilders paar).

Het valt niet ieder direct op dat het JHM is gevestigd in de gebouwen van de Grote en Nieuwe Synagoges herkenbaar aan granaatappels, davidster (mageen David hexagram) en Hebreeuwse kalligrafieën aan de gevels.

De Asjkenazische (Hoogduitse) Synagoge kan alleen worden bezocht via de ingang van JHM en is ingericht als museum.

In een synagoge zijn belangrijke religieuze attributen: de ark (hechal met Thora rollen in Thora mantels), de bida (in Portugees teba) vanwaar de voorzanger de mis leidt, het eeuwig licht (neer tamied) en chanoekia's (negenarmige kandelaars).

Daarnaast is er vaak een mikwa, of ritueel bad.

De Sefardische (Iberische, Spaans-Portugese) Synagoge wordt nog steeds gebruikt door de Judaïstische Gemeente. Op vrijdagavond en op sabbat zijn er diensten en is de synagoge gesloten voor het publiek.

Hebreeuwse kalligrafie voor de ingang van de Esnoga leest naar Psalm 5,8: Door Uw grote liefde mag ik Uw huis binnengaan.

Binnen zijn onder meer te zien een choepa (huwelijksbaldakijn) en chataniembanken, vanwaar gemeenteleden op feestdag van Simchat Tora (Vreugde der Wet) als bruidegom der wet uit de Thora lezen.

Er is helaas geen elektriciteit en verwarming in de Esnoga en daarom wordt in de winter de wintersynagoge gebruikt in de zijgebouwen, gelegen naast de ma'amad (bestuurskamer).

De Hollandsche Schouwburg is oorspronkelijk een Joodse Schouwburg die in WO II is misbruikt als een van deportatieplaatsen naar Auschwitz en Sobibor. Begin jaren zestig is het gebouw afgebroken en er resteert nog een ruïne met een monument om de gruwelen van 5700–5705 te herdenken. Het aantal gedeporteerden (vermoorden) is nagenoeg gelijk aan het aantal Joden dat in WO II asiel heeft gevonden in Spanje en Portugal, honderd duizend. Moskee Al Kabir is de grootste en oudste Marokkaanse moskee van Amsterdam.

Zij is mooi gelegen aan de Amstel en heeft meerdere toegangsdeuren met zuilen gemarkeerd.

Beide dagen waren er rondleiders om toe te lichten.

In het centrum van de gebedsruimte is een mihrab (nis die qibla gebedsrichting van Mekka, geboorteplaats van Mohammed, aangeeft) en minbar (gestoelte voor vrijdagse preek) met Arabische kalligrafie als Allah Kabir (Allah is Groot), die in geen moskee ontbreken.

De Moorse muurtegels zijn bekend van Granada, Cordoba en Sevilla, Andalusisch UNESCO cultureel erfgoed, en vermaard over de gehele wereld zoals de historische hoofdsteden van Marrakech (Almoravidische Dynastie), Meknes (Alawietische Dynastie) en Fez (Merinidische Dynastie) met de oudste universiteit ter wereld.

Na afloop van de rondleiding werd de excursie besloten met thee, koffie en koekjes in de Oosters ingerichte vertrekken van Al Kabir.

Assadaaka bedankt JHM (service@jhm.nl, 020 5310380              
en Mohammed Echaroutti van Moskee Al Kabir (m.echarrouti@planet.nl, 
(06 22558975) voor deze leerzame dag.

Verslag door Peter
06 47421119  - noromyxo2000@yahoo.com

Verslag van de thema: Vrijwilligerswerk kan leiden tot het doorbreken van sociaal isolement, woensdag 16 mei 2012.

 

 

 

 

In het kader van  het vrijwilligerswerk heeft Assadaaka op woensdag 16 mei jl. een bijeenkomst met als thema: Vrijwilligerswerk kan leiden tot het doorbreken van sociaal isolement georganiseerd.

Het was een mooi afscheid van onze vrijwilliger Frans, met een lange en mooie toespraak van Ahmed en onder andere live trommel muziek.

Assadaaka is erg dankbaar voor alles wat de vrijwilligers doen voor anderen die hun hard nodig hebben. Vooral in deze voor Assadaaka zo moeilijke tijd, wat ook zijn weerslag heeft op de vrijwilligers. Daarom heeft Assadaaka haar vrijwilligers in het zonnetje gezet door een gezellige avond voor hun te organiseren. Deze avond was bezocht door vrijwilligers, leden, buurtbewoners en geïnteresseerden. Er waren 55 bezoekers aanwezig. Een geslaagde avond.

 

Waar? Ruma Khami

Adres: Makassarplein 1, 1095 RP Amsterdam

 

Hier volgt een toespraak van Ahmed El Mesri, voorzitter Assadaaka

Vrijwilligers

Welkom, dames en heren, aanwezigen,

Vanavond zijn wij bijeengekomen om de talrijke vrijwilligers door wie Assadaaka kan doen wat ze doet, in het zonnetje te zetten.

Ik ben Ahmed El Mesri, voorzitter en oprichter van de multiculturele vereniging Assadaaka.

Assadaaka betekent ‘de vriendschap’ en is een niet zomaar gekozen naam: het staat voor vriendschap tussen mensen, tussen verschillende culturen, tussen verschillende levensbeschouwingen en welke verschillen er nog meer zijn en slaat een brug tussen al deze verschillen. Dat er verschillen zijn is niet een onderwerp van discussie, maar deze verschillen moeten niet leiden tot conflicte. Assadaaka heeft in haar ruim twintigjarige bestaan laten zien dat dat ook in het geheel niet hoeft. De culturele rijkheid van de mens is onderkend, ook door de Verenigde Naties, en wordt gezien als een belangrijk deel van ons bestaan als mens. Wij ervaren deze verscheidenheid bij Assadaaka als een verrijking van ons bestaan.

Ik kwam als jonge man naar Nederland, inmiddels al veel jaren geleden, en was getroffen door de open en tolerante wereld. Ik heb de kennismaking met de Nederlandse cultuur als een verrijking ervaren in mijn leven en ik heb ingezien dat deze verrijking is gekomen door mijn kennismaking met andere culturen dan de cultuur waarin ik zelf opgegroeid ben. Deze ervaring wil ik delen met andere mensen en daarom heb ik deze multiculturele vereniging opgericht.

Het zal duidelijk zijn dat dit werk vraagt om mensen die het oppakken en daarmee komen wij op het onderwerp van deze avond: vrijwilligers, mensen die ook deel willen nemen aan andere culturen, kennis willen maken met andere werelden en anderen daarvan deelgenoot willen maken. Bevlogen mensen zijn het, mensen met een missie. Dat werk bij ons kan bestaan uit het helpen van scholieren met hun huiswerk, het geven van kookcursussen, het geven van computerlessen, het helpen bij inburgeren in de Nederlandse maatschappij, het laten participeren, het bevorderen van sociale cohesie. Al deze werkzaamheden, die zo belangrijk zijn voor een welbevinden in deze wereld, in dit land, in deze stad, zijn ondenkbaar zonder de talrijke geïnspireerde en tegelijk inspirerende mensen op wie Assadaaka al jarenlang een beroep kan doen en op wie Assadaaka al even zovele jaren trots is en voor wie zij dankbaar is.

Daarom is het niet meer dan reëel dat wij van tijd tot tijd een avond, een dagdeel, een dag organiseren waarop zij eens extra in het zonnetje gezet worden. De middelen van Assadaaka zijn weliswaar beperkt, maar binnen de grenzen die gesteld zijn, probeert zij te doen wat mogelijk is.

Ik zal niet al te lang in deze rede stilstaan bij onze afhankelijkheid van onze medewerkers; deze avond is bedoeld om hen in het zonnetje te zetten en om met hen te feesten, wat wij dan zo meteen ook gaan doen. Maar ondanks de feestelijkheid zijn we ook een beetje verdrietig, omdat één van onze medewerkers ons vanavond gaat verlaten. Het is een man die zich een aantal jaren bij ons ingezet heeft om anderen te helpen bij het verwerven van de Nederlandse taal, die soms zo bizarre en onlogische taal, waar je je als geboren spreker eigenlijk niet van bewust bent, maar waar je pas achterkomt als je anderen helpt bij het leren ervan. Soms is dat een frustrerende bezigheid – ik neem aan dat onze docent erover mee kan praten, wanneer hij bijvoorbeeld een lange uitleg gegeven heeft van een bepaald woord of begrip en daarna de vraag krijgt wat dat woord of begrip nou eigenlijk betekent. Ik denk dat dit een situatie is die al onze docenten wel kennen. Maar ondanks dergelijke dingen is het altijd leuk, leerzaam en vooral heel dankbaar werk. Want welke docent zal ooit de blik in iemands ogen kunnen vergeten, de gezichtsuitdrukking van een cursist, wanneer duidelijk is dat hij of zij opeens iets blijkt te begrijpen?

En daarmee is iemand dan weer een stapje verder geholpen, zowel in de beheersing van de Nederlandse taal als in het verwerven van een eigen plek in het nieuwe leven in de Nederlandse maatschappij, waarmee iemand het grote avontuur is aangegaan door naar dit land te komen en het oude leven achter zich te laten.

Nu ik al deze positieve dingen van het doceren van de Nederlandse taal naar voren gebracht heb en alle aanwezigen wel het idee gekregen zullen hebben dat dit wel één van de leukste vakken moet zijn die er bestaan, zal men zich ook afvragen waarom onze gewaardeerde docent hiermee ophoudt. Dat is, kan ik jullie verzekeren, niet omdat hij het niet leuk meer vindt. Hij heeft het al die tijd met veel inzet gedaan, hij heeft altijd zijn positieve energie op zijn cursisten – ik geef de voorkeur aan het woord ‘cursisten’ boven ‘leerlingen’; we hebben het ten slotte over volwassen mensen – weten over te brengen en heeft het altijd met veel plezier gedaan. Maar soms is het leven sterker dan de leer: op een gegeven moment kwam hij voor de keuze te staan om hier, in Amsterdam te blijven wonen, ver van kind en kleinkind, of dichter bij zijn zoon en schoondochter te gaan wonen die zich in het Friese Sneek gevestigd hebben. Na veel wikken en wegen hebben hij en zijn vrouw toch besloten om naar Friesland te gaan. Een begrijpelijke beslissing. Even begrijpelijk is het dat hij daarom ophoudt met het geven van Nederlandse les bij ons. Iedere woensdagavond vanuit Sneek naar Amsterdam komen om twee uur les te geven is een beetje veel van het goede.

Vandaag zou zijn laatste les geweest zijn, ware het niet dat wij besloten hebben om hem in het bijzonder vanavond in het zonnetje te zetten. Ik weet zeker dat zijn cursisten hem zullen gaan missen, maar ik kan hen verzekeren dat wij ons best zullen doen om een goede vervanging voor hem te vinden.

Ik vraag hem dan ook nu naar voren te komen:

Beste Frans,

Ik heb even het één en ander opgezocht over Sneek: een stad met bijna 35.000 inwoners. Wel even wat anders dan Amsterdam, met bijna 800.000 inwoners; maar wel een echte stad en, wat ik begrepen heb, een heel leuke stad, levendig, met, naast alle faciliteiten die een echte stad biedt, ook  allerlei mogelijkheden tot vooral watersport. Friesland staat bekend om zijn vele meren en het Sneekermeer heet niet voor niets Sneekermeer. Ik vermoed dat het wel even wennen zal zijn. Friesland is tenslotte bijna buitenland: het heeft officieel een eigen taal en dat betekent dat je je nu zelf in zal moeten zetten om je een andere taal eigen te maken. We weten natuurlijk allemaal dat alle Friezen ook Nederlands op school leren, maar om jezelf echt thuis te gaan voelen, zal je toch ook Fries moeten gaan leren. Dat betekent dat je nu zelf in de schoolbanken plaats zult gaan nemen, maar je zult in de afgelopen jaren toch ook geleerd hebben hoe dat voelt. Het is immers onmogelijk om zelf voor de klas te staan en je niet in te kunnen leven in hoe het voelt om een leraar voor je te hebben.

Frans, we hebben je de afgelopen jaren leren kennen als een inspirerende docent die zijn cursisten altijd met veel respect behandeld heeft. Niet als de alwetende leraar, die met enig dédain op zijn leerlingen neerkijkt, om de simpele reden dat zij niet zoveel weten als hij, een houding die je, helaas, maar al te vaak bij mensen – en zeker niet alleen leraren – tegenkomt. Je hebt altijd geheel in de geest van Assadaaka les gegeven, in de geest, níet van gelijkheid, maar wél van gelijkwaardigheid, een veel belangrijker iets, omdat, zoals wij boven al gezegd hebben, mensen nu eenmaal niet gelijk zijn, maar in hun diversiteit wel gelijkwaardig. Met deze opvatting zullen wij, medewerkers van Assadaaka, je collega’s en je cursisten, je inzet zeker gaan missen.

Maar natuurlijk willen we je tevens feliciteren met deze belangrijke stap in jullie leven; we hopen dat jullie gauw zullen aarden in Friesland, maar je kind en kleinkind zullen zeker daarbij helpen.

Frans, we wensen je veel succes en geluk toe in je nieuwe bestaan en hierbij een klein aandenken aan ons, opdat je ons niet direct zult vergeten.

Toespraak Ahmed El Mesri over thema: Vrijwilligerswerk op woensdag 16 mei 2012

Dodenherdenking bij de vereniging Assadaaka in de Ruma Khami.

Met verschillende delegaties heeft Assadaaka dit jaar de slachtoffers van de 2^de wereldoorlog herdacht op verschillende plekken in de stad.
Al jaren start de Stille Tocht bij Assadaaka samen met de zuster organisaties, individuen, buurtbewoners en religieuze leiders van de verschillende geloven uit de buurt. Waarna op het Ceramplein de slachtoffers herdacht worden en we 2 minuten stil zijn.
Na de plechtigheid met muziek en toespraken door vertegenwoordigers, zijn we terug gelopen naar de Ruma Khami.
Daar hebben we stilgestaan bij de redenen waarom we herdenken.
De deelnemers vertelden elkaar wat 4 mei voor hen betekent. Het herdenken van het offer dat gebracht is door zoveel mensen over de hele wereld. Voor anderen betekende herdenken een moment van bezinning over de wereld zoals die nu is: met hebzucht, nog steeds oorlog en verdrukking, maar ook dat je stilstaat bij het goede.
Een aantal deelnemers heeft de oorlog niet meegemaakt of was erg jong. Door leeftijd of doordat je in een relatief afgelegen plaats woonde. Toch komen ook zij met verhalen en vult ieder het herdenken op een eigen manier in: door te realiseren dat je vriendschap kan sluiten en dat dit ook thuis begint.
Hier volgt een toespraak en een gedicht van Ahmed El Mesri over Vrijheid geef je door.
Dames en Heren, Vrijheid geef je door is het thema van deze 4 mei herdenking.
Leven in vrijheid en verscheidenheid houdt in dat je mensen accepteert zoals ze zijn en dat je met elkaar leeft in harmonie.
Op 6 juni 1944 landden de Geallieerden op de kust van Normandië. De Amerikaanse soldaten waren niet bereid om op de Duitse vijand te schieten. Het had niets te maken met lafheid maar de soldaten wilden niet schieten omdat ze de Duitsers als mensen zagen. Het was tegen hun natuur om te doden. De legerleiding had een probleem. Wat nu? In plaats van het vuur openen om een ander mens te doden kregen de soldaten de opdracht om hun doelwit te zoeken en  om hun strategisch doel te bereiken.
Op dit moment dat wij hier verzameld zijn bij dit monument om de oorlog en de slachtoffers van lang geleden te herdenken worden er wereldwijd ongeveer dertig “oorlogen” gevoerd. Inmiddels heeft de computer zijn intrede gedaan in de oorlogsvoering en is er niets menselijks meer aan. Steeds meer oorlogen en steeds minder vrede? Zo lijkt het, zo vernemen wij dagelijks van de media.
De kranten zouden vol moeten staan met pagina”s waarop geschreven staat VREDE. Vrede en de weg naar vrede hoeft niet door oorlog geplaveid te zijn. We kunnen de weg van de vrede gaan om in vrede te leven. Vandaag, op dit moment  kan een ieder van ons daarmee beginnen.
Kijk om je heen? Wat zie je? Vijanden of mensen in hun verscheidenheid? Mensen met verschillen kleuren huid, verschillende religieuze achtergronden, mensen met verschillende leeftijden, opleidingen, hobby’s, talen en wensen. En deze verscheidenheid is het leven. De natuur kan voor ons een leermeester zijn. Zeker nu dat het voorjaar volop in gang is zie je overal verschillende bloemen naast elkaar staan. Mooi? Ja. het is prachtig die verscheidenheid.

Samen en toch verschillend

Jij drinkt koffie

Ik liever thee
Ik eet bruin brood
Jij wit
Ik wandel graag door het park
Jij neemt de fiets
Jij staat vroeg op
Ik laat
Jij praat Frans
Ik liever Spaans
Ik lees ’n boek
Jij zapt
Wij zitten op de bank
Kijken naar onze spelende kinderen
Hij heeft bruin haar
Zij is blond
Hand in hand gaan we door het leven
Dag in dag uit
Het leven is goed
Het leven gaat door.
Ik vraag u allen om samen met mij een wens uit te spreken: 

Ik bewandel het pad van de vrede.

Dank u.

 Toespraak van Ahmed El Mesri op herdenking 4 mei 2012

Verslag van de thema bijeenkoms​t: Bestrijden van eenzaamhei​d en armoede, donderdag 10 mei 2012.

Ik was uitgenodigd door een vriendin om mee te gaan. Ze had me wel eens verteld over de activiteiten van stichting Onze Hoop en Assadaaka en toen ze vertelde dat er ook een barbecue zou zijn, besloot ik een keer mee te gaan. Ik voelde me er meteen thuis. De sfeer was ongedwongen. AT5 was er voor een interview met de voorzitter. In een lokaal werd er Nederlandse les gegeven voor buitenlanders en er was een huiswerk begeleidingsklas die vanwege een ruimteprobleem noodgedwongen in een veel te kleine gang zat .
De avond begon met een toespraak van de voorzitter, Ahmed El Mesri. Daarna sprak imam Nourdin over respect.
Toen was er de barbecue, verzorgd door de imam, waar iedereen zich aan tegoed deed. De cameraman, de vrijwilligers, leraren en studenten. Het was een warme avond en een leraar kwam naar buiten om bij een fiets Nederlandse les te geven aan een paar leerlingen: ze leerden woorden zoals fietsketting, zadel, stuur en (voor hun het aller moeilijkste woord)  boodschappenmandje.
Het was een geweldige avond met zoveel lieve mensen. Zeker voor herhaling vatbaar.
Hier onder volgt een toespraak van Ahmed El Mesri over armoede en vereenzaaming.

Sahra Elmi

Thema-avond: Bestrijden van eenzaamheid en armoede

Welkom, dames en heren,

Ik ben Ahmed El Mesri, voorzitter en oprichter van Onze Hoop, de stichting die zich inzet voor de belangen van mensen met een beperking en in het bijzonder voor  mensen van niet-Nederlandse oorsprong.
Vanavond vragen we opnieuw aandacht voor de thema’s van armoede, handicap en werkloosheid. Het lijkt zo op het eerste gezicht alsof de drie dingen los van elkaar staan, maar dat is niet helemaal waar. Natuurlijk kan je werkeloos zijn zonder dat je een handicap heb ook staat werkloosheid niet direct in contact met armoede: als je lang gewerkt hebt en altijd een goed inkomen gehad hebt, dan krijg je in eerste instantie nog een behoorlijke ww-uitkering.

Maar in veel gevallen gaan deze drie dingen ook nauw samen: als je gehandicapt raakt en je werk niet meer kunt vervullen, dan zal je je werk op moeten geven en dan word je afhankelijk van een uitkering. Natuurlijk kan je kijken voor een baan die je met je handicap nog wel uit kunt oefenen, maar de praktijk leert keer op keer opnieuw dat de wereld van werkend Nederland over het algemeen niet zit te wachten op mensen met een beperking.

En de uitkering die je krijgt, is altijd minder dan wat je verdiende met je oude baan. Veel mensen leven naar hun salaris: ze komen in een huis terecht dat afgestemd is op dat salaris, ze hebben een leefwijze die afgestemd is op hun salaris. Als je goed verdient, dan wil je er ook van genieten. Maar als dat wegvalt, dan moet je hele levenswijze op de schop. In combinatie met de handicap die natuurlijk ook al maakt dat je opnieuw moet beginnen, een nieuw leven moet opbouwen.
Ik ken gevallen waarbij mensen door praktisch iedereen in hun omgeving in de steek gelaten zijn, tot aan hun familie toe, omdat ze niet met de handicap van hun vriend, kennis, familielid konden leven. En dan slaat ook nog eens de eenzaamheid toe in een periode waarin mensen juist zoveel steun nodig hebben. Allemaal ingrediënten die maken dat een beperking heel wat meer is dan alleen die beperking.

Met alle bezuinigingen waarmee wij geconfronteerd worden, lijkt het erop dat de financiële situatie van veel mensen die door hun beperking afhankelijk geworden zijn van een uitkering, hetzij bijstand, hetzij ww, hetzij wao en andere uitkeringen die er zijn, er zeker niet beter op wordt, maar eerder slechter.
In de zorgverzekering hebben wij de kosten de afgelopen jaren alleen maar omhoog zien gaan en de vergoedingen alleen maar omlaag en extra kosten die mensen met een beperking vaak moeten maken, vallen weliswaar vaak onder speciale regelingen, maar de potjes van de regelingen dreigen steeds leger te worden en zo is het gevaar groot dat er steeds meer mensen buiten de boot vallen. Buiten de boot vallen met een beperking is nog mooi uitgedrukt: het is beter uitgedrukt om te zeggen dat je buiten allerlei boten valt.

Ik strijd al jaren voor participatie en integratie. De afgelopen tijd heb ik en de talrijke vrijwilligers met wie ik samenwerk, gelukkig heel veel bereikt op dit gebied. Maar participatie moet voor alle groepen in de samenleving gelden, dus ook voor mensen met een beperking. Want deze groep is om bovengenoemde redenen kwetsbaar, heel kwetsbaar. De gang naar buiten wordt steeds moeilijker en als deze mensen niet goed ondersteund en begeleid worden, dan komt er weer een tijd waarin mensen met een beperking niet meer deelnemen, niet meer kúnnen deelnemen, aan de maatschappij.

Daarom hebben wij vanavond deze bijeenkomst georganiseerd. Het is niet de eerste keer dat wij aandacht besteden aan deze onderwerpen, en het zal ook zeker niet de laatste keer zijn. Dat is omdat zij onze blijvende zorg verdienen en nodig hebben, omdat ook voor de gezonde mens – maar ja, wat is gezond? – het belangrijk is om stil te staan bij de obstakels – en dan bedoel ik niet alleen de financiële obstakels en de sociale obstakels waar veel mensen die een beperking hebben, worden geconfronteerd, maar ook de zichtbare obstakels op de openbare weg, het openbaar vervoer, winkelbezoek, bibliotheekbezoek en dergelijke en ik kan er over meepraten hoeveel dat er zijn.

Omdat met de vergrijzing het aantal mensen met een beperking alleen maar toe zal nemen en wij nu met oplossingen moeten komen. We kunnen die oplossingen niet laten wachten tot de problemen zich aandienen: de problemen dienen zich al aan.
Velen hebben de mond vol van een  ‘pro-actieve instelling’. Het is tijd om die pro-actieve instelling te hebben ten aanzien van het beleid voor mensen met een beperking.
Maar we maken er niet alleen een serieuze avond van, hoe belangrijk het ook is om deze situatie goed in kaart  te brengen. We gaan ervaringen met elkaar delen, maar daarna gaan we ook lekker eten en drinken.
Ik wens u allen dan ook een leerzame en gezellige avond toe.

Dank u wel.


Toespraak Ahmed El Mesri op 10 mei 2012

   

Stichting Onze Hoop, Plantage Middenlaan 14-1, 1018 DD Amsterdam, T. 020-7525131, 

M. 06-47440672, E. info.onzehoop@gmail.com, W. www.comiteonzehoop.web-log.nl

Persbericht: Stadsdeel Oost voert a-sociaal beleid

 



Gemeente Amsterdam

Stadsdeel Oost

Mevrouw de wethouder, L. Thesing

Portefeuilles Vernieuwing Sociaal Domein, Welzijn en Zorg, Jeugd en Onderwijs

Postbus 94801

1090 GV Amsterdam

Amsterdam, 8 mei 2012 

Geachte mevrouw Thesing,

De vereniging Assadaaka, stichting Onze Hoop en NOMA voelen zich aan de kant gezet door uw beslissing om per 1 juni 2012 de drie ruimtes die zij nu in de Ruma Khami ter beschikking hebben voor haar activiteiten, terug te brengen tot één. Hierdoor voelen niet alleen de buurtbewoners en de burgers zich door u i.c. het stadsdeel gedupeerd, maar voornamelijk de doelgroep van de vereniging, haar vrijwilligers en stagiaires. Sinds het ontstaan van Assadaaka in 1991 zet de vereniging zich met 140 vrijwilligers in om zorg te bieden aan de meest kwetsbaren in de samenleving. Ook is er nog een groot aanbod aan vrijwilligers, aangemeld door Amsterdam Care, die in de rij staan om met de vereniging Assadaaka mee te kunnen werken aan de sociale cohesie binnen de gemeenschap.

Door deze a-sociale beslissing die u nu genomen heeft, waarvan de consequenties vooral de sociaal zwakkeren treffen, voelt de vereniging Assadaaka zich na 22 jaar gekrenkt. Als het aan u als wethouder ligt, houdt het sociale netwerk dat Assadaaka in al die jaren heeft opgebouwd, op te bestaan. Wij moeten onze ruimtes opgeven voor Civic en communities die rijk gesubsidieerd worden en die zichzelf nog moeten bewijzen, terwijl onze doelgroep, onze vrijwilligers en onze stagiaires vanwege uw beslissing in de kou komen te staan.

Wij voorzien in de nabije toekomst maatschappelijke problemen in het stadsdeel doordat wij, Assadaaka, Onze Hoop en NOMA, onze doelgroepen nauwelijks kunnen bedienen en dat baart ons grote zorgen. Naar onze mening, kan dat niet de bedoeling zijn van een beleid dat “civil society” heet.

Met al haar activiteiten hebben Assadaaka, stichting Onze Hoop en NOMA, zich door de jaren heen een duidelijke plaats verworven binnen de diversiteit van de samenleving in Oost en daarbuiten. Waar andere hulpverlenende instanties de migranten, en zeker de migranten met een psychische of lichamelijke beperking die vaak geïsoleerd leven, niet weten te bereiken, weet deze kwetsbare groep door de laagdrempeligheid de weg naar Assadaaka wel te vinden.

In 2001 heeft Assadaaka (het Arabische woord voor Vriendschap) de diversiteitsprijs uitgereikt gekregen van de gemeente Amsterdam. In 2007 ontving Ahmed El Mesri, voorzitter en oprichter van Assadaaka, een koninklijke onderscheiding voor zijn jarenlange inzet en werk bij Assadaaka. Een erkenning van zijn werk als onvermoeibare bruggenbouwer tussen groepen en mensen in Amsterdam en in de buurt. Daarnaast mocht Assadaaka nog verschillende andere prijzen in ontvangst nemen. Als gevolg van een ongeval zit Ahmed El Mesri zelf al meer dan 20 jaar in een rolstoel, waardoor hij als geen ander de problemen kent waar migranten met een beperking tegen aan lopen.

Uw beslissing van 26 april 2012 zal tot gevolg hebben dat de jarenlange inzet en het werk van Ahmed El Mesri teniet zal worden gedaan en dat de continuïteit van de door de vereniging Assadaaka gevoerde en zeer in trek zijnde activiteiten niet meer zal kunnen worden gehandhaafd. 

Wat Assadaaka voor ogen staat en wat zij al jaren succesvol in praktijk brengt, is het samenbrengen van groepen en mensen binnen onze samenleving die wellicht niet vanzelfsprekend met elkaar in contact komen, hetzij door verschillen in achtergrond, verschillende manieren van leven of door gezondheidssituaties.

Assadaaka voldoet aan alle criteria zoals opgesteld door het stadsdeel en bevordert de sociale cohesie en vriendschap tussen verschillende groepen en individuen en draagt bij tot de emancipatie en participatie van achtergestelde en zeer kwetsbare groepen en individuen in onze samenleving. Zij doet dat onder andere door:

- een ‘warme’ plek te bieden en een luisterend oor;

- voorlichting te geven over relevante maatschappelijke onderwerpen;

- de doelgroep te laten participeren aan de maatschappij door diverse activiteiten;

- de zelfredzaamheid te bevorderen;

- dóór te verwijzen naar de juiste instanties;

- een brugfunctie te bieden om mensen zelf op weg te helpen.

De activiteiten bestaan uit: de taalwinkel; laagdrempelige inloop waarbij advies kan worden gekregen over juridische, medische en algemene onderwerpen; een computerclub; sport, muziek, theater; voorlichting en gespreksgroepen. Deze activiteiten, vooral het geven van lessen in de Nederlandse taal, dit al sinds 1991, bevordert de integratie van personen van niet-Nederlandse afkomst. Een van de doelstellingen van Taalwinkel Assadaaka is de cursisten door te laten stromen naar het reguliere onderwijs. Mochten cursisten hiervoor niet in aanmerking komen, bijvoorbeeld door gebrek aan scholing, dan biedt ook in dit geval Taalwinkel Assadaaka uitkomst. Ook ouders die problemen hebben met de Nederlandse taal, waardoor zij hun kinderen niet kunnen ondersteunen en deze vaak een achterstand hebben op school, worden geholpen. Assadaaka organiseert regelmatig bijeenkomsten voor buurtbewoners in Amsterdam Zeeburg-Oost die belangstelling hebben voor taalproblemen van ouders en kinderen en zich hiervoor nuttig willen maken.

Assadaaka biedt een laagdrempelige inloop om mensen te helpen die het Nederlands niet goed machtig zijn, zowel Nederlanders als migranten, en daardoor communicatie problemen hebben bij het zoeken naar reguliere hulpverlening. Tijdens deze inloop kunnen de mensen terecht bij deskundige vrijwilligers voor advies en begeleiding. Met alle activiteiten die Assadaaka onderneemt, worden wij jaarlijks 10.000 hulpzoekenden benaderd.

Wekelijks worden gespreksgroepen gehouden over politieke, sociale en persoonlijke onderwerpen. Na de inleiding is er gelegenheid tot het stellen van vragen en wisselen van gedachten over onderwerpen, zoals werk, wonen, onderwijs, belastingen, wetswijzigingen, recente ontwikkelingen in de maatschappij, etc. Deze thema-bijeenkomsten worden altijd druk bezocht.

Al deze activiteiten vereisen gescheiden ruimtes die voldoende plaats kunnen bieden aan de deelnemers, maar vooral rekening houden met de mensen met zichtbare en/of onzichtbare beperkingen en de laagdrempeligheid van Assadaaka. Daarom kunnen wij het niet eens zijn met de door u aangeboden locaties. Wij beschouwen deze niet als een volwaardig alternatief.

De Meevaart is door zijn constructie niet geschikt, a) omdat het te open is; b) omdat onze vrouwelijke en kwetsbare cliënten zich er niet beschermd voelen.

Timorplein 8 is geen optie. Bijvoorbeeld voor de taallessen zijn er lesgroepen van diverse niveaus, waarvoor in ieder geval 2 ruimtes nodig zijn. Zowel de coördinatoren als de deelnemers aan deze taallessen zijn niet gebaat bij versnippering van het aanbod door uiteen liggende locaties.

Bovendien hebben wij een aparte ruimte nodig waar wij de cliënten professioneel en discreet kunnen begeleiden.

Ook de aangeboden ruimte in het Flevohuis, dat na de zomer in 2013 beschikbaar zal worden gesteld, voldoet in de ogen van de vereniging niet, omdat  de plek een deprimerend effect heeft op onze cliënten met een migranten achtergrond die zowel lichamelijke en psychische aandoeningen hebben. Bovenal ligt deze ruimte aan de rand van het stadsdeel, afgelegen, die ervaren wordt als onveilig, vooral in de avonduren.

Civic en communities zullen de effectiviteit en het bereiken van mensen zoals Assadaaka dat doet, niet waar kunnen maken. Door de inzet en empathie heeft Assadaaka inmiddels het vertrouwen van de doelgroep.

Bij Assadaaka rijst de vraag, op basis van welk inzicht en vooral ook op basis van welk onderzoek u besloten heeft tot deze beslissing. Tijdens overleg tussen Assadaaka en de Makassarplein Community is gebleken dat wij niet tot overeenstemming konden komen wat betreft het gebruik van de ruimte in de Ruma Khami. Daarom was ook het indienen van een gezamenlijk voorstel niet mogelijk.

De niet-inhoudelijke maar vooral beheersmatige benadering van het ruimteprobleem in Oost met betrekking tot welzijn en zorg sluit een groot deel van de reguliere bewoners buiten de maatschappij. En dat alles om een sanering door te kunnen voeren, die ten koste gaat van de belangrijke activiteiten van Assadaaka, Onze Hoop en NOMA.

Assadaaka had gehoopt dat u als deskundige en verantwoordelijk wethouder met een permanente en structurele oplossing zou komen, zodat dit dossier na jaren eindelijk gesloten kan worden. Helaas, de beslissing is  bindend, maar u heeft daarmee het probleem niet opgelost.

Hoogachtend,

Mede namens stichting Onze Hoop en NOMA,

Ahmed El Mesri

voorzitter Assadaaka

 

 

Dhr. A. El Mesri voorzitter Assadaaka Community

 

Mevrouw de wethouder, L. Thesing