Hieronder volgt de toespraak van dhr. A. El Mesri:
Workshop Naamborden schrijven van gedeporteerde Joden in WO II in Oost.
Dames en heren, van harte welkom op deze zeer speciale workshop.
We gaan hier met elkaar naamborden schrijven. Naamborden van Joodse mensen die in Oost in een straat in een huis woonden waar ze in de Tweede Wereldoorlog zijn weggehaald door de Duitse bezetters.
Weggehaald omdat ze Joods waren
Weggehaald om naar een kamp gebracht te worden
Weggehaald om nooit meer terug te keren
Waarom? Omdat er in die tijd een leider was in Duitsland, Hitler, die het hele Joodse ras wilde uitroeien. Omdat hij, en velen met hem, dachten dat zij Het Kwaad waren.
Het Duitse leger had in 1940 Nederland bezet en na een tijd werden Joodse mensen in Amsterdam eerst apart gezet in hun eigen wijk, de getto’s. Ze mochten niet meer in andere wijken komen, ze mochten niet met de tram rijden, ze mochten niet meer in sommige winkels komen en kinderen mochten alleen nog maar naar Joodse scholen.
Maar het werd nog erger: op ’n gegeven moment kwamen er grote Duitse vrachtauto’s straten in gereden, er werd aangebeld bij huizen waarvan ze wisten dat er Joden woonden en ze werden overvallen in hun huis terwijl ze zaten te eten, of ze werden van hun werk opgehaald en meegenomen. En allemaal omdat Hitler had bevolen dat alle Joodse mensen moesten worden ‘opgeruimd’.
Die man is gek! zou je zeggen. Toch waren er veel mensen die zijn opvattingen deelden. Nederland was toen bezet door de Duitse machthebbers en als je je tegen ze verzette kon je zelf worden doodgeschoten of gevangengezet. Daar paste je wel voor op, dus soms kon je maar het beste doen of je niks zag en van niks wist.
Er waren Joodse mensen die gingen onderduiken: sommigen vluchtten de provincie in en kwamen op een boerderij terecht; anderen gingen schuilen bij betrouwbare mensen in de stad, ergens op een oude zolder, in een kast of, zoals Anne Frank, in een achterhuis van een grachtenpand in Amsterdam.
Maar niet iedereen kon op tijd wegkomen of vond een geschikt onderduikadres. En soms werden ze toch nog gevonden, zoals Anne en haar familie en de andere onderduikers.
En zo kon het gebeuren dat er in straten in Amsterdam hele gezinnen werden opgehaald en meegenomen om later met een goederentrein naar Duitsland te worden gebracht, naar een kamp.
Daar werden ze meteen gedood of langzaam uitgehongerd. Ze stierven massaal aan ondervoeding en ziektes en er kwamen maar heel weinig mensen weer terug na de oorlog.
Dit verhaal, dat geen verhaal is maar de gruwelijke werkelijkheid van toen was!, kent iedere Nederlander. Alle kinderen leren dit op school en iedereen weet welke dingen er zijn gebeurd in die tijd.
De vraag die dan altijd weer opnieuw opkomt –ook en vooral nù –is: Wat moeten we met de herinnering aan deze gebeurtenissen en wat kunnen we van er van leren voor onze tijd?
Op de eerste plaats is het goed om stil te staan bij de gedachte aan die mensen: stuk voor stuk gewone mensen. Mensen zoals u en ik, die gewoon hun leven leefden, toevallig Joods waren en die hun eigen verleden hadden en hun eigen dromen voor de toekomst.
Een toekomst die er voor hen nooit zou komen. Ze woonden in een huis, in een straat in Oost of in een andere wijk in Amsterdam. Ze waren hier naar toe gekomen, gevlucht voor het Nazi-gevaar in Duitsland, of ze woonden hier al generaties lang. Gewone mensen. Wij kunnen daar nu niets meer aan veranderen. Maar wat wij wel kunnen doen is blijven opkomen voor devrijheid die we nu hebben in ons land.
De vrijheid om jezelf te zijn, je eigen geloof te hebben, je eigen seksuele voorkeur, je eigen afkomst en je eigen kleur. En de vrijheid om te weigeren om die vrijheid te laten aantasten door leiders die ons voeden in onze vooroordelen over mensen die ‘anders’ zijn dan wij. Iedereen is anders. Maar iedereen is als mens hier in deze wereld gelijk aan anderen. En laten we vooral niet vergeten dat vrijheid niet vanzelfsprekend is: vrijheid moet je voor blijven opkomen!
Dus laten we vooral waakzaam blijven en zien hoe makkelijk het is om vanuit vooroordelen en wat genoemd wordt het ‘onderbuik gevoel’, naar andere mensen te kijken en ze over één kam te scheren. Laten we blijven zien hoe makkelijk het is om in te spelen op gevoelens van angst voor het onbekende en dan te scoren met kreten. Laten we blijven zien hoe makkelijk het is om mensen
in te delen in groepen en ze vervolgens als groep in z’n geheel weg te zetten.
Laten we dat niet pikken!! Laten we solidair blijven met elkaar en vooral blijven praten met elkaar. Laten we elkaar blijven ontmoeten, blijven uitspreken wat we moeilijk vinden en waar we niet goed weg mee weten.
Maar laten we nóóit mensen in groepen apart zetten en ze veroordelen louter omdat ze ánders zijn!!!
Als jullie bezig zijn met het maken van de naamborden, denk hier dan eens aan. Laten we er eengezamenlijk werk van maken en zo een eerbetoon geven aan de mensen die we hiermee gedenken.
Veel succes!
Toespraak Ahmed El Mesri, deskundige in multiculturalisatie op 29 april ‘14 bij Assadaaka Community - Workshop Naamborden schrijven van gedeporteerde Joden in WO II in Oost.
Verslag: Houda Wardi
Adres: Buurtcentrum de Ruma Khami, Makassarplein 1, 1095 RP Amsterdam
Kantoor: Assadaaka Community, Plantage Middenlaan 14-1, 1018 DD
Amsterdam
Voor meer informatie:
Tel: (020) 7525131 (06-47440672) - E. info@assadaaka.nl - w. www.assadaaka.nl
Workshop Naamborden schrijven van gedeporteerde Joden in WO II in Oost.
Dames en heren, van harte welkom op deze zeer speciale workshop.
We gaan hier met elkaar naamborden schrijven. Naamborden van Joodse mensen die in Oost in een straat in een huis woonden waar ze in de Tweede Wereldoorlog zijn weggehaald door de Duitse bezetters.
Weggehaald omdat ze Joods waren
Weggehaald om naar een kamp gebracht te worden
Weggehaald om nooit meer terug te keren
Waarom? Omdat er in die tijd een leider was in Duitsland, Hitler, die het hele Joodse ras wilde uitroeien. Omdat hij, en velen met hem, dachten dat zij Het Kwaad waren.
Het Duitse leger had in 1940 Nederland bezet en na een tijd werden Joodse mensen in Amsterdam eerst apart gezet in hun eigen wijk, de getto’s. Ze mochten niet meer in andere wijken komen, ze mochten niet met de tram rijden, ze mochten niet meer in sommige winkels komen en kinderen mochten alleen nog maar naar Joodse scholen.
Maar het werd nog erger: op ’n gegeven moment kwamen er grote Duitse vrachtauto’s straten in gereden, er werd aangebeld bij huizen waarvan ze wisten dat er Joden woonden en ze werden overvallen in hun huis terwijl ze zaten te eten, of ze werden van hun werk opgehaald en meegenomen. En allemaal omdat Hitler had bevolen dat alle Joodse mensen moesten worden ‘opgeruimd’.
Die man is gek! zou je zeggen. Toch waren er veel mensen die zijn opvattingen deelden. Nederland was toen bezet door de Duitse machthebbers en als je je tegen ze verzette kon je zelf worden doodgeschoten of gevangengezet. Daar paste je wel voor op, dus soms kon je maar het beste doen of je niks zag en van niks wist.
Er waren Joodse mensen die gingen onderduiken: sommigen vluchtten de provincie in en kwamen op een boerderij terecht; anderen gingen schuilen bij betrouwbare mensen in de stad, ergens op een oude zolder, in een kast of, zoals Anne Frank, in een achterhuis van een grachtenpand in Amsterdam.
Maar niet iedereen kon op tijd wegkomen of vond een geschikt onderduikadres. En soms werden ze toch nog gevonden, zoals Anne en haar familie en de andere onderduikers.
En zo kon het gebeuren dat er in straten in Amsterdam hele gezinnen werden opgehaald en meegenomen om later met een goederentrein naar Duitsland te worden gebracht, naar een kamp.
Daar werden ze meteen gedood of langzaam uitgehongerd. Ze stierven massaal aan ondervoeding en ziektes en er kwamen maar heel weinig mensen weer terug na de oorlog.
Dit verhaal, dat geen verhaal is maar de gruwelijke werkelijkheid van toen was!, kent iedere Nederlander. Alle kinderen leren dit op school en iedereen weet welke dingen er zijn gebeurd in die tijd.
De vraag die dan altijd weer opnieuw opkomt –ook en vooral nù –is: Wat moeten we met de herinnering aan deze gebeurtenissen en wat kunnen we van er van leren voor onze tijd?
Op de eerste plaats is het goed om stil te staan bij de gedachte aan die mensen: stuk voor stuk gewone mensen. Mensen zoals u en ik, die gewoon hun leven leefden, toevallig Joods waren en die hun eigen verleden hadden en hun eigen dromen voor de toekomst.
Een toekomst die er voor hen nooit zou komen. Ze woonden in een huis, in een straat in Oost of in een andere wijk in Amsterdam. Ze waren hier naar toe gekomen, gevlucht voor het Nazi-gevaar in Duitsland, of ze woonden hier al generaties lang. Gewone mensen. Wij kunnen daar nu niets meer aan veranderen. Maar wat wij wel kunnen doen is blijven opkomen voor devrijheid die we nu hebben in ons land.
De vrijheid om jezelf te zijn, je eigen geloof te hebben, je eigen seksuele voorkeur, je eigen afkomst en je eigen kleur. En de vrijheid om te weigeren om die vrijheid te laten aantasten door leiders die ons voeden in onze vooroordelen over mensen die ‘anders’ zijn dan wij. Iedereen is anders. Maar iedereen is als mens hier in deze wereld gelijk aan anderen. En laten we vooral niet vergeten dat vrijheid niet vanzelfsprekend is: vrijheid moet je voor blijven opkomen!
Dus laten we vooral waakzaam blijven en zien hoe makkelijk het is om vanuit vooroordelen en wat genoemd wordt het ‘onderbuik gevoel’, naar andere mensen te kijken en ze over één kam te scheren. Laten we blijven zien hoe makkelijk het is om in te spelen op gevoelens van angst voor het onbekende en dan te scoren met kreten. Laten we blijven zien hoe makkelijk het is om mensen
in te delen in groepen en ze vervolgens als groep in z’n geheel weg te zetten.
Laten we dat niet pikken!! Laten we solidair blijven met elkaar en vooral blijven praten met elkaar. Laten we elkaar blijven ontmoeten, blijven uitspreken wat we moeilijk vinden en waar we niet goed weg mee weten.
Maar laten we nóóit mensen in groepen apart zetten en ze veroordelen louter omdat ze ánders zijn!!!
Als jullie bezig zijn met het maken van de naamborden, denk hier dan eens aan. Laten we er eengezamenlijk werk van maken en zo een eerbetoon geven aan de mensen die we hiermee gedenken.
Veel succes!
Toespraak Ahmed El Mesri, deskundige in multiculturalisatie op 29 april ‘14 bij Assadaaka Community - Workshop Naamborden schrijven van gedeporteerde Joden in WO II in Oost.
Verslag: Houda Wardi
Adres: Buurtcentrum de Ruma Khami, Makassarplein 1, 1095 RP Amsterdam
Kantoor: Assadaaka Community, Plantage Middenlaan 14-1, 1018 DD
Amsterdam
Voor meer informatie:
Tel: (020) 7525131 (06-47440672) - E. info@assadaaka.nl - w. www.assadaaka.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten