BETOGING MALIEVELD TEGEN SOCIALE ONGELIJKHEID EN UITBUITING



Op dinsdag 27 januari vond een grote manifestatie van Break the System plaats op en om het Malieveld in Den Haag. Break the System is een brede politieke beweging die opkomt voor de zwakkeren in de maatschappij. Zij wil het huidige politieke systeem waarbij de armen steeds armer en de rijken steeds rijker worden, doorbreken door een stem aan het volk te geven en de politieke macht van het volk te vergroten. Ze strijden voor goed onderwijs, goede zorg en een basisinkomen voor iedereen. Ze zijn tegen winstoogmerk voor basisdiensten zoals zorg, onderwijs, energie, water, openbaar vervoer en wonen.

Er waren duizenden mensen op de manifestatie gekomen. Er was een uitgebreid programma met sprekers uit diverse bevolkings- en beroepsgroepen die zich zorgen maken over armoede, werkeloosheid, schulden, de gezondheidszorg, jeugdzorg en ouderenzorg. De toespraken werden afgewisseld met muzikale optredens. De overheid had blijkbaar nogal wat onrust verwacht want het Malieveld was omsingeld met politie en ME. Uiteindelijk heeft VVD burgemeester Van Aartsen voortijdig een einde aan de manifestatie gemaakt en zijn een aantal betogers opgepakt. Als vertegenwoordiger en belangenbehartiger van migranten met een beperking, die vaak in een heel moeilijk sociale en financiële situatie verkeren, was Ahmed El Mesri gevraagd om een toespraak te houden. Zijn toespraak kunt u hieronder lezen.  

Toespraak Ahmed 27 januari Malieveld

Goede middag dames en heren, wat geweldig dat u in zulke grote getalen aanwezig bent. Wij staan namelijk voor een enorme uitdaging. Armoede, onrust, uitsluiting en radicalisering domineren steeds meer het straatbeeld en het dagelijkse nieuws. Maar ook in de zorg staan er grote veranderingen op stapel. Ouderen, jongeren en andere kwetsbare burgers weten niet waar ze aan toe zijn en veel van hen dreigen tussen wal en schip te vallen.

Mijn naam is Ahmed El Mesri en ik sta al 25 jaar aan het roer van de Vriendschap Community - Assadaaka, een migrantenorganisatie in  Amsterdam Oost. Mensen die in grote financiële of sociale problemen zitten, komen dagelijks bij ons over de vloer. Een van de belangrijkste problemen die wij zien is armoede. Het aantal mensen dat aangewezen is op noodhulp van de Voedselbank neemt steeds verder toe. Evenals het aantal mensen dat op straat komt te staan door financiële problemen en schulden. En tegenwoordig zijn dit niet alleen maar de allerarmsten. Steeds meer groepen in de samenleving, zoals kleine zelfstandigen, hebben het financieel zwaar.

Een ander probleem dat steeds grotere vormen aanneemt is eenzaamheid en uitsluiting. De overheid wil dat mensen meer participeren, zelfredzaam zijn en meer voor elkaar gaan zorgen. Tegelijkertijd wordt het – juist door maatregelen van de overheid - voor veel mensen steeds moeilijker om mee te doen, economische zelfstandig te zijn en een positieve bijdrage te leveren aan de samenleving. Hoe kun je meedoen, je rekeningen betalen en een ander helpen als je geen geld hebt en niet over de vaardigheden of het netwerk beschikt om toegang te krijgen tot werk, scholing of de nodige sociale voorzieningen?

De overheid zegt op te komen voor kwetsbare burgers. Maar juist voor deze burgers wordt het steeds moeilijker om mee te doen. De samenleving wordt steeds complexer. De informatiesamenleving is niet ingericht op het bieden van begrijpelijke informatie en toegankelijke voorzieningen voor mensen met een andere culturele achtergrond of mensen die laaggeletterd zijn. Niet alleen migranten lopen hier tegenaan. Juist die kwetsbaren zoals mensen met een lichamelijke, psychische of verstandelijke beperking ervaren problemen op dit gebied. Neem de huidige transities in de zorg: voor één hulpvraag moet je langs talloze instanties. En alles is tegenwoordig digitaal. Als je de taal niet voldoende beheerst, niet computervaardig bent en de weg binnen het Nederlandse oerwoud van sociale instanties niet weet, dan blijf je steken in paniek en wanhoop en krijg je niet de hulp en ondersteuning waar je recht op hebt.

Want laten we niet vergeten: het solidariteitsprincipe van de verzorgingsstaat mag dan ten onder zijn gegaan, maar burgers die zorg en ondersteuning nodig hebben, hebben daar nog altijd recht op. Het zijn nu vooral de gemeenten die hier verantwoordelijk voor zijn. En dit is voor hen nieuw. Het is dus van groot belang om de vinger aan de pols te houden en zorgen voor voldoende inspraak. Zo wordt er bijvoorbeeld onvoldoende bekend gemaakt wat de rechten van patiënten en cliënten zijn, bijvoorbeeld rondom het beruchte keukentafelgesprek: het dwingende karakter is niet wettelijk vastgelegd en iedereen heeft het recht om iemand bij het gesprek aanwezig te laten zijn die voor zijn of haar belangen opkomt.

We moeten ook blijven waken voor een goede kwaliteit van zorg. Veel voorzieningen en vormen van opvang en ondersteuning  verdwijnen. Maar het is nog niet duidelijk wat daarvoor in de plaats komt. Door de bezuinigingen moeten vrijwilligers zorg- en ondersteuningstaken overnemen. Mantelzorgers die familie of vrienden verzorgen, zijn al overbelast en de zogenaamde zorgvrijwilligers moeten getraind worden in taken waar professionals al voor zijn opgeleid. Professionals die vervolgens op straat komen te staan en hetzelfde werk kunnen gaan doen zonder ervoor betaald te worden. 

Maar onze samenleving staat voor nog meer uitdagingen. Mensen zijn bang. Bang en onrustig. Door de binnen- en buitenlandse politiek , de slappe aanpak van discriminatie, onvoldoende maatregelen om jeugdwerkeloosheid te voorkomen en een algehele desinteresse in de situatie en achtergrond van veel migrantengezinnen, ontsporen veel migrantenjongeren. Ze voelen zich gediscrimineerd, zien geen toekomst en voelen geen binding meer met de maatschappij.

Ze zoeken hun heil bij radicale lieden die hen inzetten voor hun walgelijke en destructieve acties. Zoals onlangs weer in Parijs. Deze mensen zijn verknipt in hun denken en hun kijk op mensen en de wereld.  Het is van het grootste belang dat wij als Nederlanders en Amsterdammers het hoofd koel houden en verbondenheid uitdragen. En de huidige situatie gebruiken als aanleiding om te werken aan vrede! Er is wèrk  aan de winkel, geen gewèld. 

Assadaaka staat als migrantenorganisatie in contact met jongeren en hun ouders die met deze problematiek te maken hebben. Zij praat met ze, adviseert ze en brengt adviezen uit aan beleidsmakers. Een belangrijke taak zou je denken, maar wij worden nauwelijks ingezet om deze problematiek aan te pakken. Dit vinden wij op zijn zachts gezegd jammer, want juist het aanspreken van deze risicojongeren in hun eigen jargon, aansluiten bij hun ervaringen en het bieden van perspectief, biedt een manier om ze op andere gedachten te brengen. Zoals het hier in Nederland voeren van jihad tegen eenzaamheid en armoede. Zet je hier  in voor de verbetering van de omstandigheden van je medemensen en voor sociale cohesie.

We moeten het samen doen met iedereen die hier woont, leeft en leert. En overheid: investeer in migranten. Pak de alomtegenwoordige discriminatie en negatieve beeldvorming over migranten aan. Zij zijn een belangrijk en waardevol deel van de samenleving. En pak de economische crisis aan zodat iedereen naar vermogen mee kan doen en zich welkom voelt om een positieve bijdrage aan de samenleving te leveren. 

Als voorzitter van Assadaaka roep ik de overheid op om migrantenorganisaties te blijven ondersteunen. Wij spelen een belangrijke rol in de opbouw van een inclusieve samenleving. Wij bieden gratis laagdrempelige taallessen en leren mensen andere vaardigheden die zij nodig hebben om aan de samenleving mee te kunnen doen. Wij ondersteunen bij sociale, financiële, juridische en medische problemen en leren mensen zelfredzaam te zijn. Wij brengen verschillende bevolkingsgroepen met elkaar in contact en bevorderen sociale cohesie. We bespreken gevoelige onderwerpen als islamofobie, antisemitisme en homofobie. We voorkomen radicalisering door te bemiddelen tussen ouders en jongeren die dreigen te ontsporen. Wij spreken ze aan op een manier die ze begrijpen en stimuleren ze om een positieve bijdrage aan de samenleving te leveren.

Wij zijn waakhond als het gaat om het afbreken van sociale voorzieningen en geven noodhulp – zoals voedselpakketten – wanneer de nood te hoog wordt. Wij houden de vinger aan de pols als het gaat om het afbreken van zorgvoorzieningen en informeren patiënten over hun recht op passende zorg en ondersteuning. Wij herdenken gezamenlijk de doden en vieren de vrijheid op 4 en 5 mei opdat wij leren van de lessen van de geschiedenis en ons continu bewust zijn van de noodzaak om ons in te blijven zetten voor sociale gelijkheid en het voorkomen van uitsluiting van bepaalde bevolkingsgroepen, welke dat dan ook mogen zijn. Vrijheid zit niet IN een geloof of een levensrichting. Vrijheid zit IN JOU en IN ONS en je kunt een ander (geloof of denkrichting) alleen maar vrij laten als je zelf vrij bent. En dus een ander niets wil opdringen, overheersen of zelfs doden.

Assadaaka staat voor Vriendschap. Vanuit vriendschap en betrokkenheid bij de kwetsbaren in onze samenleving signaleren wij problemen en dragen oplossingen aan. Overheid: koester onze kennis en ervaring en onze inzet in deze maatschappij. Onze boodschap is: we doen het niet vóór je maar mèt je, samen met anderen.

De Vriendschap Community is opgericht juist voor dit doel: om mensen te helpen zichzelf te helpen. Wij vinden dat het nodig is dat migranten met een beperking, en zeker vrouwen, niet in isolement blijven en wij bieden daartoe de helpende hand.

Ik ben geen Charlie, ik ben Ahmed: Ik ben Nederlander.  Ik ben hier en ik blijf hier. Ik steek een pen op! Lang leve het vrije woord! Ik ben tegen radicalisering en zet me hier in voor sociale rechtvaardigheid en gelijkheid. Dat is mijn jihad en ik roep iedereen op om daaraan mee te doen. We hebben als mensheid één gemeenschappelijk doel en één centrale boodschap namelijk laten we in vrede met elkaar leven. Laten we elkaar sterkte wensen, en vrede!

EINDE