Lezing bij de bijeenkomst ‘Jezelf kunnen zijn in de Indische Buurt’, 15
maart 2013
Motto: ‘Het beste advies dat je
als ouder aan je kind kunt geven is:Wees wie je bent,
Wees jezelf!’
(Whoopi Goldberg)
Goedenavond
en een hartelijk welkom aan alle aanwezigen op deze bijeenkomst!
Het
thema van vanavond is het bespreekbaar maken van taboes over seksuele
diversiteit, als vervolg op het trainingsweekend van 5 en 6 oktober vorig jaar.
Dat trainingsweekend had hetzelfde thema.
Op 25
januari jl. hadden wij eenzelfde bijeenkomst, getiteld: Jezelf kunnen zijn in Oost. En vandaag dus Jezelf kunnen zijn in de Indische Buurt. Misschien heeft u hierover
gelezen in de vooraankondiging.
Wij
kijken ook met veel belangstelling uit naar de werkconferentie van het
Stadsdeel op 4 april a.s. over het bespreekbaar maken van seksuele diversiteit
in het kader van het anti-discriminatiebeleid in Oost. Deze conferentie sluit
aan bij waar wij zelf en andere buurtonrganisaties al geruimte tijd mee bezig
zijn en wij voelen ons hierin dan ook ondersteund door het Stadsdeel.
De
bijeenkomst van vanavond is georganiseerd door Assadaaka Community in samenwerking met stichting Onze Hoop en individuelen kaders uit de Indische-Buurt.
Ik
ben Ahmed El Mesri, oprichter en voorzitter van de Assadaaka Community.
Wij,
als organisatoren van deze avond, vinden het belangrijk dat er over
seksualiteit in het algemeen en seksuele diversiteit in het bijzonder gesproken
wordt. Daarom hebben wij de krachten gebundeld en een doel geformuleerd,
waaraan wij vanaf nu verder willen gaan werken.
Wij
merken namelijk voortdurend in onze werkzaamheden dat het praten over seksualiteit
nog steeds een taboe is. Voor Nederlanders is het vaak al moeilijk om erover te
praten, voor migranten geldt dit mogelijk in nog sterkere mate. De culturele en
vaak ook religieuze achtergrond bepaalt de kijk op seksualiteit in hoge mate.
De
traditionele kijk op seksualiteit is nog altijd dat een man en een vrouw met
elkaar trouwen en vervolgens samen kinderen krijgen en opvoeden. Maar de wereld
is heel divers en zoals het huwelijk al lang niet meer de enige vorm is
waarbinnen mensen samen een leven opzetten en leiden, zo geldt ook dat
seksualiteit niet uitsluitend is voorbehouden aan en binnen het huwelijk tussen
een man en een vrouw.
Dat
is op zich al moeilijk genoeg. Heel veel mensen hebben het hier nog steeds
moeilijk mee, ondanks tientallen jaren van emancipatie, discussie,
informatieverstrekking, wetenschappelijke studies en wat er allemaal nog meer
is gedaan om het onderwerp uit de taboesfeer te halen en te integreren in onze
denkwijze als Nederlandse samenleving. Nog steeds beschouwen heel veel mensen alles
wat afwijkt van de norm als taboe. Er wordt niet over gepraat en zelfs wanneer
iemand de moed heeft om het ter sprake te brengen, dan wordt het nog vaak
verder doodgezwegen.
Dat
er door veel mensen met afkeuring wordt gekeken naar andere vormen van
seksualiteit komt ook voort uit angst. De angst voor het onbekende, voor het
‘anders’ zijn van de ander. Want als ‘ik’ erken dat ‘jij’ ànders bent, dan
schokt dat mijn beeld van de werkelijkheid, van hoe ik denk dat het hoort en
hoe mij geleerd is dat het hoort te zijn. Dan gebeurt er iets in mijn hoofd:
dan wil ik jou uitsluiten, buiten mij houden, want het is veel te eng om het
‘andere’ toe te laten. Zo sluiten we mensen buiten vanuit onze eigen angst.
De
waarheid is dat het ‘anders zijn’ ons maakt tot wie we als wereldbevolking
zijn:
één grote mensenmassa van allemaal heel verschillende mensen, die allemaal ten
minste een aantal fundamentele dingen gemeen hebben: we zijn allemaal mensen,
we willen er allemaal bij horen en we verlangen allemaal naar liefde – in welke
vorm dan ook. Dat is wat ons bindt. Altijd. Overal.
Wanneer
mensen gevoelens hebben die afwijken van de norm is het al vaak moeilijk om
hierover met zichzelf in het reine te komen, mede omdat ze de reacties van de
omgeving vrezen. Ze moeten erkennen dat ze ‘anders’ zijn dan de rest en daarmee
kunnen ze rekenen op commentaar en soms veel erger, op afkeuring en
uitsluiting, soms zelfs uitsluiting door de eigen familie.
Te
denken valt aan mensen die zich aangetrokken voelen tot iemand van hun eigen
geslacht, aan mensen die het gevoel hebben dat ze geboren zijn in een verkeerd
lichaam , maar ook aan mensen die zich niet willen beperken tot één partner
binnen het huwelijk. Of welke vormen er maar denkbaar zijn…
Wanneer
zij dan ook nog op een muur van zwijgen, van onbegrip en zelfs van rechtstreekse
afwijzing en vijandigheid stuiten, dan kunnen deze mensen daarvan in grote
emotionele problemen geraken, die kunnen leiden tot nog ingrijpender psychische
en zelfs lichamelijke problematiek. Er zijn genoeg gevallen bekend van mensen
die uiteindelijk zelfs zelfmoord hebben gepleegd omdat de druk vanuit de
omgeving hen te groot was geworden. De druk van niet zichzelf kunnen zijn.
Om
deze dingen te voorkomen en te vermijden is het belangrijk dat niet alleen wij,
de organisatoren, onze krachten bundelen, maar dat ook alle betrokkenen hardop
durven erkennen dat er een probleem is. Hierbij kunnen we denken aan
ouders, leerkrachten, religieuze instellingen en leiders, autoriteiten,
medische instellingen, zelforganisaties, ja zelfs de maatschappij in het
algemeen, elk met onze eigen achtergrond
en onze eigen plek in de samenleving.
Want
als mensen hebben wij een verantwoordelijkheid. Niet alleen voor onszelf
maar ook voor onze naasten en voor de mensen die wij op ons pad tegenkomen. De
verantwoordelijkheid om ieder medemens met respect te bejegenen en in zijn
eigen waarde te laten, ook als we het niet eens zijn met de wijze waarop iemand
zijn of haar leven wil inrichten. Dat betekent ook dat we iemand de ruimte
durven laten en gunnen om zichzelf te zijn – hoe dat er ook uitziet. En dat we
binnen onze eigen kring de moed durven opbrengen om met elkaar in gesprek te
gaan en te blijven.
Seksualiteit
is en blijft een hoogstpersoonlijke intieme uiting van wie we als mens zijn.
Maar het is ook een ingewikkeld levensgebied binnen een samenleving en wij verwachten
dan ook niet dat wij hier, op deze informatiebijeenkomst, meteen tot kant-en-klare
oplossingen kunnen komen. Wel kunnen we komen tot een aantal aanbevelingen, aan
de hand waarvan wij een vervolgplan kunnen uitwerken.
Voor
de discussie willen we alvast de volgende punten onder de aandacht brengen:
Informatieverstrekking.
Wij denken dat informatieverstrekking heel belangrijk is; en gezien de
gevoeligheid van het onderwerp moet er ook aandacht worden besteed aan wat die
informatie over seksualiteit bij mensen teweeg kan brengen en hoe daarmee om te
gaan – binnen en buiten de eigen kring, bij de opvoeding, op scholen, enzovoort;
Erkenning
en acceptatie van seksuele diversiteit en van andere samenlevingsvormen dan het
huwelijk;
Het
tegengaan van discriminatie en van verbaal en non-verbaal geweld, b.v. tegen
homo’s.
Het
stimuleren van ouders en andere betrokkenen om seksuele diversiteit
bespreekbaar te maken in een vertrouwensomgeving.
En als ik een beetje verder fantaseer over wat wij in de toekomst kunnen betekenen, dan valt wat mij betreft te denken aan het opzetten van een trefpunt waar mensen die in hun eigen omgeving geen begrip krijgen, opgevangen kunnen worden en begeleid kunnen worden.
Dat
is natuurlijk verre toekomstmuziek en het mooiste zou zijn als dit helemaal
niet nodig zal blijken omdat wij inmiddels begrip hebben gekweekt. Maar helaas
is het nog steeds niet zover en is er nog veel te doen.
Ik
hoop voor nu op een vruchtbare en zinvolle bijeenkomst.
Dank
u wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten