Thema: COPD - Gezonde longen, van levensbelang

 

 

Assadaaka Community organiseert op 12 april a.s. in samenwerking met het  Longfonds (voorheen Astma Fonds)  een voorlichtingsbijeenkomst over COPD. 

COPD is een verzamelnaam voor o.a. chronische bronchitis en longemfyseem waar bij de longen steeds verder  achteruit gaan. Het is een ongeneeslijke ziekte met ernstige benauwdheid als belangrijkste kenmerk dat de longen altijd vol zitten met kleine ontstekingen die blijvende schade veroorzaken. COPD is helaas niet te genezen. Als u COPD heeft, heeft u daardoor vaak adem tekort. Bijvoorbeeld bij het traplopen, werken of aankleden. 

In Nederland zijn ruim een miljoen mensen met een longziekte. Het Longfonds zet zich voor hen in, want longen zijn van levensbelang. Wij strijden voor gezonde longen en tegen longziekten 

Thema:  COPD   

Datum:  12 April 2013
Plaats: Assadaaka Community, Ruma Khami
Adres: Makassarplein 1, 1095 RP Amsterdam
Tijd: 19.00-21.30 uur 

40 jaar of ouder? Hoest u regelmatig of bent u snel buiten adem?

Kom dan naar deze voorlichtingsbijeenkomst! 

We zouden het fijn vinden wanneer u even laat weten of u komt, dat kan via tel. 020-7525131 (06-47440672) of email: infoassadaaka@gmail.com – www.assadaaka.nl  

Routebeschrijving: Ruma Khami, Makassarplein 1, Javaplein: bussen: 22,65, 359, tram: 14, Insulindeweg: trams: 7, 14, bussen: 37,245,359, Zeeburgerdijk: bussen: 22, 65, 359. 

Assadaaka Community: Deze vereniging zet zich al jaren in voor mensen met en zonder beperking in het algemeen en vooral voor migranten met een handicap, chronische ziekte, ouderen en hun families om de participatie, integratie en sociale cohesie binnen deze doelgroep te bevorderen.

Toespraak van Arjan Gelder – Voorzitter WIL NU op 21 maart 2013 bij Assadaaka Community

 

Racisme en discriminatie is een bewijs van onvermogen.

Vandaag herdenken wij een belangrijke dag uit onze geschiedenis.

Op 21 maart 1960 verzamelde zich in Sharpeville, een zwarte township in Oranje Vrijstaat-Zuid-Afrika een menigte om vreedzaam te demonstreren tegen de zogenaamde pasjeswetten, de politie opende het vuur op de menigte.
De pasjeswet dwong de zwarte bevolking dáár te gaan wonen waar de blanke regering wilde. Gezinnen werden daardoor vaak uit elkaar gehaald. Zonder waarschuwing vooraf openden politieagenten vuur op de demonstranten. Het werd een bloedbad: 69 mensen, onder wie 10 kinderen en 8 vrouwen, werden doodgeschoten en 180 mensen raakten gewond. Deze dag is door de Verenigde Naties uitgeroepen tot Internationale Dag ter Bestrijding van Racisme en Discriminatie.

Eigenlijk is het een schande dat wij deze dag nog steeds herdenken en waakzaam moeten zijn. Helaas vraagt onze huidige maatschappij hierom, die steeds intoleranter is geworden. Hieraan is onze eigen overheid  schuldig. Nederland stond bekend als een gastvrij land, waar een ieder welkom was, dit bleek o.a. eind jaren zestig toen eerst Spanjaarden en Italianen plus later Turken en Marokkanen in grote getalen naar ons land kwamen. Onze overheid maakte geen afspraken en dacht dat men wel weer terug zou gaan. Men vergat dat velen wel eens van ons land zouden kunnen gaan houden, waar de welvaart groeide en vrijheid van meningsuiting een groot goed was. Iets wat in de thuislanden een stuk minder was.

Integratie was in die tijd een vies woord. In feite daardoor zijn veel spanningen ontstaan. En mogen mensen van andere culturen dit in feite zelf oplossen, daarbij is de overheid meer afstotend als dienend. En accepteert de diversiteit binnen onze bevolking alleen met woorden of nog erger stoot het af, daarbij wordt bij problemen veelal uitgegaan van generaliseren. Als een paar mensen iets uithalen, dan mag de gehele gemeenschap het ontgelden. Niet alleen wanneer wij het hebben over onze Marokkaanse, of Antilliaanse medemens, die het meest genoemd worden, maar ook bij b.v. woonwagen bewoners. En daar in ligt een opdracht voor ons allen, om te benoemen wat er fout gaat, maar dit wel te doen in eenduidigheid. Vaak is men selectief aan het shoppen zodat het goed uitkomt binnen de eigen denkbeelden. Zo vindt de PVV dat er maar plaats is voor één paspoort. Echter dan hebben ze het over onze Marokkaanse en Turkse vrienden. Voor mij is het geen issue, maar als je het benoemt dan eenduidig. Dan is een dubbel Hongaars paspoort zoals de vrouw van Geert Wilders net zoveel waard als dat van een Spaans of Marokkaans paspoort. En juist deze selectieve benadering geeft spanningen. Belangrijk is dat mensen, die hier wonen zich houden aan onze normen en waarden. Wanneer dit gebeurt zal zonder enige twijfel de discriminatie afnemen. Met z’n allen hebben wij de plicht elkaar hier op aan te spreken.

De weg die Ahmed El Mesri met Assaadaka en Onze Hoop volgt geeft hoop dat uiteindelijk het gezonde verstand binnen onze maatschappij zal zegevieren. Het stimuleren aan een ieder om mee te doen zal zonder enige twijfel spanningen doen verminderen In andere gemeenten zou deze benadering navolging moeten hebben.

Daarbij zal onze politieke beweging WIL NU dit zo veel mogelijk ondersteunen. Buiten dat er discriminatie bestaat op basis van afkomst, leeftijd en seksuele geaardheid, is één van onze grote risico’s discriminatie en uitsluiting wanneer het gaat om handicap en chronisch ziek zijn. Onze overheid zet steeds meer in op zelfredzaamheid en wil dat mensen zolang mogelijk thuis blijven wonen. Wanneer het kan prima, maar er zal altijd een vangnet moeten zijn als dit niet mogelijk is. Eenzaamheid mag nooit het gevolg zijn van bezuinigingen. Geluiden dat de overheid hier niet voor verantwoordelijk is werp ik ver van mij af.

Belangrijk is te erkennen, dat  verschillen in waarden, attitudes, cultuur, overtuigingen, etnische achtergrond, seksuele geaardheid, kennis, vaardigheden en levenservaring een verrijking zijn voor een maatschappij.

In deze zou ik een oproep willen doen om de dialoog aan te gaan en te onderzoeken hoe wij weer in harmonie kunnen leven, waarbij net zoals in de zeventiger jaren wij niet alleen trots kunnen zijn, dat wij Nederlander zijn, maar ook dat wij weer trots zijn op ons land. Daarbij moet het niet alleen gaan tussen burgers onderling, waar voor al jaren:  “De dag van de dialoog” wordt georganiseerd, maar ook zal de overheid meer initiatieven moeten nemen, om tot een dialoog met de burgers te komen. Net zoals in de zeventiger jaren toen ik tezamen met diverse politieke jongeren organisaties concerten organiseerde tegen racisme onder de noemer: “Rock Against Racisme” In die tijd puilde b.v. het concert gebouw in Haarlem uit met honderden jonge mensen van allerlei pluimage die gebroederlijk elkaars culturen leerden kennen. Die kant moeten wij weer op gaan. Want alleen in harmonie kan dit land verder. WIL NU onze politieke beweging wil dit proces stimuleren. Hopelijk volgend jaar vanuit de gemeenteraad in Amsterdam.

Dank, Voor uw aandacht.

Arjan Gelder – Voorzitter WIL NU: www.wilnu.nu

Toespraak Ahmed El Mesri op 21 maart 2013 - Meervoudige gehandicapt en dubbel gediscrimineerd

 

Tegen Discriminatie, Racisme en Uitsluiting 

Assadaaka Community organiseerde op 21 maart jl. in het kader van de Internationale dag tegen Racisme, uitgeroepen door de Verenigde Naties in 1960, een themabijeenkomst Dubbel gediscrimineerd.

Het verbod op discriminatie op grond van huidskleur en herkomst is een van de universele mensenrechten. Ook de rechten van de vreemdelingen en asielzoekers moeten gewaarborgd blijven. 

Thema: Meervoudige gehandicapt en dubbel gediscrimineerd. 

Geachte dames en heren, 

Mijn naam is Ahmed El Mesri, ik ben geboren in Marokko, maar woon al geruime tijd in Nederland en ik heb hier twintig jaar geleden de Assadaaka Community opgezet, waarvan ik voorzitter ben. Door mijn lange ervaring op het gebied van integratie en sociale cohesie heb ik een goed beeld gekregen van het leven van veel mensen van niet westerse oorsprong die naar Nederland gekomen zijn. Omdat ik gezien heb dat de problemen waar veel van deze mensen mee te maken hebben, specifiek voor deze groep is, heb ik enige jaren geleden de stichting Onze Hoop opgericht, die zich inzet voor mensen van niet Nederlandse afkomst met een handicap.  

Door de werkzaamheden en de vele mensen die ik via beide laatstgenoemde organisaties ontmoet, hebben ik en mijn collega's een goed beeld gekregen van wat het betekent om meervoudig gehandicapt te zijn. En daar wil ik het dan ook graag met u over hebben. Wat betekent het om dubbel gehandicapt te zijn? En waarom zijn mensen met een beperking en een niet Nederlandse achtergrond meervoudig gehandicapt? Wat kunnen wij eraan doen en hoe moeten wij ermee omgaan? 

Ik heb al vaak gezegd en word er in mijn praktijkervaring voortdurend in bevestigd: de immigrant uit een niet Westers land heeft een handicap of misschien liever gezegd een beperking. Een beperking omdat hij hier als buitenstaander gekomen is en zelfs als hij erin geslaagd is om zo goed en zo kwaad als het gaat zich aan de Nederlandse maatschappij aan te passen, hij blijft toch een buitenstaander.

En als zelfs de goed geïntegreerde buitenlander toch altijd nog als een buitenstaander gezien wordt, hoe veel meer geldt dat dan wel niet voor de immigrant die hier gekomen is met het idee enkele jaren te werken en daarna weer terug te keren naar het land van herkomst, kortom, de immigrant die nooit geïntegreerd is. En juist die immigranten zijn het die veertig jaar geleden, vaak als jonge, sterke mannen, naar Nederland kwamen en meegeholpen hebben het land op te bouwen zonder er zelf echt deel aan gehad te hebben, die mannen zijn het die nu de 65-jarige leeftijd naderen of gepasseerd zijn, die arbeidsongeschikt geworden zijn van het veelal zware werk dat ze gedaan hebben, en die gehandicapt zijn door hun ongeïntegreerdheid, hun echt vreemd zijn in een wereld waarin zij weliswaar leven maar waarvan zij geen deel uitmaken. 

Ook ik ervaar mijn lichamelijke handicap als een extra handicap.

Ik ben een goed voorbeeld van een geïntegreerde Marokkaan: ik spreek de Nederlandse taal, ik probeer, voor zover mijn lichamelijke beperking het mij toelaat, mee te doen aan de Nederlandse maatschappij, maar toch merk ik vaak dat mensen mij in eerste instantie nog steeds zien als een Marokkaan en mij soms zelfs met enige achterdocht bekijken.

Hoeveel meer geldt dat dan niet voor die vele mensen die onzichtbaar waren zolang als zij aan het arbeidsproces deelnamen, maar nu, nu zij lichamelijke beperkingen hebben en met veel psychische en sociale problemen te maken hebben en vaak negatief in het beeld komen.  

Jarenlang hebben zij hard gewerkt, maar nu worden zij vaak alsnog gezien als mensen die misbruik maken van onze sociale voorzieningen. En hun handicap van een niet Nederlandse achtergrond, die altijd op de achtergrond meegespeeld heeft, die altijd aanwezig geweest is, die lijkt nu nog eens extra geaccentueerd te worden door de lichamelijke en psychische handicaps die door de ouderdom en het leven erbij gekomen zijn.  

En ja, dat geldt zelfs voor de mensen die de zogenaamde tweede generatie immigranten zijn: mensen die hier weliswaar geboren en getogen zijn, maar ook nog de nationaliteit van het geboorteland van hun ouders hebben, mensen die vaak heen en weer geslingerd worden tussen loyaliteit aan het geboorteland en loyaliteit aan het land van ouderlijke herkomst, mensen die zich hier niet volledig thuis voelen, maar die ook niet meer terug zouden kunnen gaan naar het land van ouderlijke herkomst.  

Ik kan nog een hele lijst op gaan noemen van mensen die te maken hebben met deze dubbele handicaps of zelfs nog meer. Het loyaliteitsprobleem waar ik het net over had, blijft niet beperkt tot de zogenaamde tweede generatie, maar blijft doorgaan – en een oplossing van dit probleem lijkt nog steeds niet voorhanden, integendeel: juist zelfs door de schijnbare of misschien zelfs blijkbare verharding in het allochtonenvraagstuk lijkt dit alleen maar meer op scherp gezet te worden: het 'wij' tegen 'zij'.

Maar gelukkig begint het besef door te dringen – een besef dat ik al vele jaren heb en waarom ik een stichting als Onze Hoop in het leven geroepen heb, waarom ook een organisatie als de Assadaaka Community belangrijk werk verricht – dat de problematiek van de immigrant niet beperkt is tot het verschil in cultuur, niet beperkt is tot een mislukte integratie, maar dat het een veel groter complex is, dat op allerlei manieren in alle gebieden van het bestaan doordringt. 

Wij hebben in de afgelopen jaren veel ervaring opgebouwd in het oplossen van problemen waarmee meervoudig gehandicapte immigranten te maken hebben of te maken krijgen. De eerste stap – en dat blijkt steeds opnieuw van enorm groot belang te zijn – , is erkenning van het probleem, zowel door degene die met het probleem geconfronteerd wordt als door degene die aan de zijde van de hulpverlening staat. Dat herkenningspunt wordt nu ook door beleidsmakers, onderzoekers, hulpverleners en allerlei anderen die met deze mensen te maken hebben, erkend. Wij zullen ook zeker niet stil blijven staan bij het constateren van het probleem of het in kaart brengen van de situatie. Het is onze taak om de situatie aan te pakken, om te komen tot een bevredigende oplossing. Hopelijk kunnen wij hieraan vandaag een eerste bijdrage leveren. 

Ik dank u.

Voor meer informatie: kan via tel. 020-7525131 (06-47440672) of email: infoassadaaka@gmail.com – http://www.assadaaka.nl   

 

Assadaaka Community: Deze vereniging zet zich al jaren in voor mensen met en zonder beperking in het algemeen en vooral voor migranten met een handicap, chronische ziekte, ouderen en hun families om de participatie, integratie en sociale cohesie binnen deze doelgroep te bevorderen

Toespraak van Ahmed El Mesri op de week van de psychiatrie op 22 maart 2013.



In het kader van de Week van de Psychiatrie organiseerde de stichting Onze Hoop voor haar leden (migranten met een handicap of chronische ziekte, ouderen en hun families) op  22 maart 2013 een bijeenkomst over Stigmatisering.  

Hier volgt de toespraak van Ahmed El Mesri

Goedenavond dames en heren, beste mensen, 

Vanavond hebben wij een bijeenkomst, in het kader van de week van de psychiatrie, over psychische aandoeningen en dan in het bijzonder psychische aandoeningen bij migranten.

Waarom extra aandacht besteden aan psychische aandoeningen bij migranten?

Laten we eens kijken wat psychische aandoeningen zijn. In de westerse wereld is de wetenschap van de psyche en alles wat daarmee verband houdt pas relatief laat ontstaan en ontwikkeld. En die ontwikkeling en acceptatie ervan is niet zonder slag of stoot gegaan. En hoewel de psychiatrie momenteel een volledig geaccepteerde wetenschap is, is er nog steeds, in tegenstelling tot zuiver lichamelijke aandoeningen, bij veel mensen veel weerstand in erkenning van het hebben van psychische problemen.

Wij kunnen gerust stellen dat als dat zelfs zo geldt voor mensen die opgegroeid zijn in een wereld waarin psychiatrie een deel uitmaakt van het bestaan, dit in veelvoudige mate geldt voor mensen die uit een wereld komen waarin het hebben van psychische problemen helemaal niet zo´n vanzelfsprekendheid is. Daarnaast is psychische problematiek, in tegenstelling tot lichamelijk lijden, in het erkennen ervan en het beoordelen ervan voor een zeer belangrijk deel afhankelijk van het taalkundig vermogen van degene die problemen ervaart.

Ook dat is een belangrijk iets wanneer wij het hebben over psychische problemen bij mensen met een niet-Nederlandse achtergrond.

Daarom kom ik op mijn thema voor deze bijeenkomst: de ziekte van onbegrip en waardevolle zorg. Waarom is die zorg zo waardevol? En hoe kunnen wij, in een zorgstaat als Nederland, ertoe komen dat mensen niet, door psychische aandoeningen, afglijden naar criminaliteit en zelfs uiteindelijk uitzetting? Want ook van het laatste  – mensen die op grond van psychische problemen uit Nederland uitgezet zijn – heb ik in mijn jarenlange praktijk met stichting Onze Hoop voorbeelden meegemaakt. Het doel van onze bijeenkomsten is immers voortdurend te komen tot een verbetering van de situatie van mensen met welke problematiek dan ook. 

Gelukkig is er begrip voor het bestaan van deze specifieke problematiek, maar op deze bijeenkomst vragen wij nogmaals extra begrip voor de bijzondere situatie waar mensen die psychische problemen hebben en geen Nederlandse achtergrond hebben, mee te maken kunnen krijgen. Onbegrip 'van huis uit', ontkenning... 'gek zijn' om het maar eens zo te noemen... dat is natuurlijk vaak helemaal niet het geval, maar als je je al niet lekker in je vel voelt zitten, is het predicaat 'gek' ook niet echt iets om je op te peppen.

Ik kan niet genoeg benadrukken hoezeer ik in mijn jarenlange ervaring met mensen die naar Nederland gekomen zijn, erachter gekomen ben dat de verschillen in opvattingen groot kunnen zijn; verschillen die kunnen leiden tot gevoelens van ongeluk en dat is eigenlijk niets anders dan psychische problematiek.

Wij vinden het een taak van de overheid om ervoor te zorgen dat mensen die in een situatie verkeren of dreigen te verkeren, op een juiste manier te begeleiden. Op het juiste moment zien dat iemand in een probleemsituatie lijkt of dreigt te komen en op dat moment ingrijpen. Daarvoor heeft zij hulp nodig en daarin kunnen organisaties als de onze – Onze Hoop – ingrijpen. Wij hebben al jarenlang ervaring met de specifieke situaties van migranten. Wij spreken hun taal.. letterlijk en figuurlijk... wij kunnen hun gedachten lezen.. en daarin kunnen wij de overheid bijstaan.  

Deze week van de psychiatrie is bedoeld om extra aandacht te vragen voor aandoeningen die niet zo duidelijk zijn als veel lichamelijke aandoeningen dat wel zijn. Psychische aandoeningen zijn vaak niet duidelijk. In de Nederlandse wereld is er enig begrip ontstaan voor het 'onbevinden'. Maar ook hier nog steeds veel te weinig.

In de wereld van veel migranten is die kleine ruimte er niet eens. Wij, van Onze Hoop, zouden die ruimte graag wat groter maken. Ondersteuning is daarbij altijd welkom. Wij weten hoe we het in de praktijk kunnen brengen. 

Dank voor uw aandacht.

Voor meer informatie: telefoonnummer 020-7525131 (06-47440672) of via 

E. info.onzehoop@gmail.com  W. http://stichtingonzehoop.blogspot.nl/
 

Verslag bijeenkomst ‘Jezelf kunnen zijn in de Indische Buurt’, over homoseksualiteit en diversiteit. 15 maart 2013, Ruma Khami

 

 

 

 

  

Aanwezig:
van Assadaaka: Ahmed El Mesri, Saskia Hubelmeijer, Lies Bierenbroodspot (notulen); Geeta van Stichting Sadhna; Chris Bouma  van ”Connecting Differences”; leden van Assadaaka en belangstellenden.

Saskia stelt zich voor en heet de aanwezigen welkom. Ze geeft de planning voor de avond. 

Hierna geeft Ahmed zijn lezing Jezelf kunnen zijn in de Indische Buurt (zie aldaar). 

Hieruit en uit wat Chris noemt komen 4 punten naar voren:

Informatieverstrekking is belangrijk

Erkenning en acceptatie van diversiteit

Tegengaan van discriminatie en (verbaal) geweld tegen homo’s en mensen met een andere seksuele geaardheid

Stimuleren van het bespreekbaar maken van diversiteit – ouders en kinderen, op scholen, op veel plekken, zo breed mogelijk. 

Saskia vat heel kort de toespraak samen:

Openstelling voor andere dan de traditionele patronen

Discriminatie ontstaat vaak uit angst – de angst voor het ‘anders’ zijn en de angst voor de aantasting van de eigen traditionele waarden

Je bent niet anders uit keuze maar omdat je zo bènt

Het doorbreken van het taboe begint met het erkennen dat er een probleem is

Het is een mensenplicht om elkaar als mens te blijven erkennen

De aanbevelingen (hierboven genoemde 4 punten). 

Geeta vult aan: Deze bijeenkomst is een vervolg op de in januari gehouden bijeenkomst ‘Jezelf kunnen zijn in Oost’. Ze vervolgt met een wijze conclusie: ‘Als je geaccepteerd wil worden moet je zelf ook anderen accepteren.’ 

Hier reciteert/zingt de imam Nourdin een gebed met als thema ‘vrede’.    

Nu wordt de film De zus van Zahra ingestart.

(Jammer genoeg is de sfeer tijdens de vertoning rommelig en afleidend: er lopen steeds mensen in en uit, er wordt gepraat, er gaan mensen weg, de deur gaat open en dicht…

Het duurt dan ook even voordat de film echt óverkomt bij de kijkers.) 

Een paar citaten en fragmenten, her en der uit de film:

Iemand zegt: ‘In bijna alle gevallen is het zo dat een moeder het (homoseksueel zij van haar kind, als moslima zijnde) als eerste aanvaardt.’

Iemand anders zegt: ‘Hoe kun je geloven in iets dat je bestaan ontkent?’

Er wordt ingegaan op het begrip ‘identiteit’: Identiteit komt van identiek (op psychologisch vlak, wordt er bedoeld), in die zin dat denken en gedrag met elkaar overeenkomen, bij elkaar horen.

‘Een westerse context is anders dan een Arabische context – sociologisch gezien.’

‘Er is een dubbele moraal: als twee mannen elkaar aanraken worden ze niet aangehouden door de politie; maar een man en een vrouw die elkaar in het openbaar aanraken mag niet.’ (In Arabische landen?)

‘Er is een verschil tussen de passieve (vrouw) en de actieve (man).’

‘Mannelijke identiteit bouwt zich op: Ik ben geen homo (in de eerste plaats, bedoelt hij), ik ben een man. Ik ben meer dan alleen homo: ik ben student, ik leef in de stad, ik ben jong, ik ben een man, enzovoort. En ik ben homo.’

Een jonge vrouw die uit de kast is gekomen tegenover haar familie zegt tegen de filmmaakster: ‘Mijn kamer is hoe mijn leven is: rommelig en puinhoopachtig.’

En ze gaat verder: ‘Als ik het gewoon verteld had thuis hadden ze me met stenen bekogeld. Ik heb het dus maar opgeschreven. Eigenlijk weet ik dat ook niet meer precies. Ik vroeg me steeds af: Moet ik het wel vertellen?

Ik heb nooit een concrete reactie gekregen. M’n moeder zei: Aah…, meer niet. M’n vader? Geen reactie.

Ik heb het er uitgeflapt: “Papa, wat zou je er van vinden als ik een holebi was…? Stel je voor… Wat dan?”

“Ik ben moslim,” zei hij, “moet je dat nog vragen? Je moet normaal zijn.”’

De vader: ‘Alsof het plafond op m’n hoofd viel. Ik kan niet dansen en gelukkig zijn hiermee. Dat is haar zaak.’

De dochter gaat verder: ‘Onvoorwaardelijke liefde? Ik zat met zijn reactie. Ik heb hem ontgoocheld. Maar ik kan mezelf hierin niet veranderen. Ik heb dat wel geprobeerd.’

De vader: ‘Ze moet zelf de verantwoordelijkheid nemen voor haar eigen keuze.’

Vraag: ‘Is dat een echte keuze? Is het misschien aangeboren?’ 

Hier wordt de film stopgezet. Hij duurt te lang om in z’n geheel vertoond te worden en belangrijke thema’s m.b.t. het onderwerp homoseksualiteit, het al of niet naar buiten treden daarmee en hoe daarop wordt gereageerd door de omgeving, zijn al naar voren gekomen.

Saskia vat die thema’s vervolgens nog eens samen:

‘Belangrijk is de worsteling: de achtergrond van de ouders en van de mensen die in de film gevolgd werden over hun coming out.

Acceptatie (aanvaarding) is een hele worsteling. Je geaardheid kan zelfs leiden tot de dood: bedreigingen en minachting door anderen, en dan de eigen wanhoop.

Er is ook een verschil tussen de westerse en de niet-westerse kijk erop. Dus de achtergrond.

Zo is er ook een verschil tussen hier homo zijn of in Marokko homo zijn.

Het “verschijnsel”(homoseksualiteit) is lang ontkend, de “3^e sekse”.’

Saskia vraagt naar reacties uit de zaal.

Iemand zegt: ‘Ik was geraakt door dat stukje waar die moeder sprak, over dat ze haar kind zou moeten doden...’

‘Het gaat ook over waar je bij wilt horen: je probeert bij anderen te horen, terwijl je ook bij je familie wilt horen.’

‘Je kunt ook breken met je afkomst. Maar dat geeft ook een conflict. En als familie wil je ook niet breken met je eigen kinderen.’

Iemand anders merkt op dat het in de film heel erg gaat over homoseksualiteit. Binnen de Marokkaanse gemeenschap is daar nog heel weinig kennis over. Ook over hoe ze ermee moeten omgaan. Vragen als: Wat gebeurt er precies? en Hoe kunnen wij ermee omgaan?

Iemand anders merkt op dat het niet altijd alleen maar een Marokkaans probleem is. Ook gewone Nederlandse families worstelen ermee, vanuit de christelijke hoek. 

Veel autochtonen doen alsof ze alles weten, maar ze weten ook niet alles en ze worstelen er net zo mee. Dus het is niet alleen een Marokkaans probleem. 

Daar wordt op gereageerd: ‘Het  verschil is dat Marokkanen het niet zullen zeggen. Geen coming out. En onderling praten ze er ook niet over, en zeker niet naar buiten.’ 

Saskia vraagt: ‘Wat zou er dan moeten gebeuren?’ 

Een reactie: ‘Op scholen moet voorlichting worden gegeven. Kennis over de cultuur en over hoe homoseksualiteit zich voordoet, en specifiek in Nederland.

En de ouders: die moeten meer informatie krijgen: wat het is, en hoe je ermee om kunt gaan. Het homo zijn mag niet vanuit de islam, maar het is en blijft je kind.

Vooral meer kennis is grote behoefte aan.’ 

Er wordt ook genoemd dat mensen voor de buitenwereld maar trouwden, maar dat ze achter de buitendeur hun homoseksualiteit gewoon beleefden. ‘Veel mensen laten het niet zien.’

Er wordt  ook genoemd dat er nu wel veel aan ’t veranderen is, waar vroeger de waarden erg traditioneel waren. De Marokkaanse maatschappij is traditioneel gestoeld op de islam en op de koran. De religie is erg sterk in de morele waarden.

Toch zijn de opvattingen aan ’t veranderen, wordt er gezegd. En de vraag wordt voorzichtig gesteld: Komt er meer tolerantie?

Daarop wordt gereageerd: In Casablanca verandert er wel veel, maar in kleine dorpen is het veel traditioneler. En Marokkaanse homoseksuelen benoemen zichzelf ook niet als homo. 

Iemand noemt een documentaire over dit onderwerp: I am gay and I am a muslim, door ene Chris Balloney o.i.d.??? 

Er wordt nog genoemd dat in de tijd van de Ottomaanse cultuur homoseksualiteit veel gewoner was.  

Chris noemt nog dat Khadija Arib een boekje heeft geschreven met interviews dat een beeld geeft van lesbische moslima’s: Allah heeft ons zo gemaakt. 

De avond wordt afgerond met de conclusie dat we nog lang niet zijn uitgepraat over dit belangrijke onderwerp.  

De aanwezigen worden bedankt voor hun komst en er wordt nog samen gegeten.



Voor meer informatie:

Assadaaka Community

Plantage Middenlaan 14-1

1018 DD Amsterdam

Telefoon 020 - 7525131- 06-47440672

E-mail: info@assadaaka.nl

Website: www.assadaaka.nl

Voorlichtingsbijeenkomst over seksuele diversiteit bij migranten met een beperking

Stichting Onze Hoop van , voor en door migranten met een handicap of chronische ziekte.

Datum: dinsdag 2 april 2013

Over seksualiteit praten is bij veel migranten een taboe, laat staan bij migranten met beperking.

Daarom organiseert Stichting Onze Hoop  in samenwerking met  Assadaaka Community een interactieve voorlichtingsbijeenkomst over bespreekbaarheid van  seksuele diversiteit bij migranten met een beperking. Dit naar aanleiding van het trainingsweekend “Jezelf kunnen zijn in Oost” in Zandvoort op 5 en 6 oktober 2012, de interactieve informatieochtend bij vrouwencentrum de Bloem op 25 januari jl., de themabijeenkomst “Jezelf kunnen zijn in de Indische Buurt”. op 15 maart jl.  en de komende werkconferentie op 4 april a.s. georganiseerd door het Stadsdeel. 

Programma:

·                    Inleiding door Saskia Hubelmeijer

·                    Lezing door Ahmed El Mesri

·                    Discussie

·                    Afsluiting

Deze avond is speciaal georganiseerd voor mensen met een beperking.

In verband met het beperkt aantal plaatsen en de gevoeligheid van het onderwerp, is aanmelding verplicht.

Datum: dinsdag 2 april 2013
Tijd: 19.00 – 21.30 uur
Locatie: stichting Onze Hoop, Ruma Khami
Makassarplein 1, 1095 RP Amsterdam

We zouden het fijn vinden wanneer u even laat weten of u komt, dat kan via telefoonnummer 020-7525131 (06-47440672) of via  E. info.onzehoop@gmail.com  W. http://stichtingonzehoop.blogspot.nl/

Routebeschrijving: Ruma Khami, Makassarplein 1, Javaplein: bussen: 22,65, 359, tram: 14, Insulindeweg: trams: 7, 14, bussen:37,245,359, Zeeburgerdijk: bussen: 22, 65, 359