Toespraak Ahmed El Mesri op de slotconferentie Jezelf kunnen zijn in Oost



Ahmed El Mesri, voorzitter Assadaaka Community


Op de slotconferentie Jezelf kunnen zijn in Oost op donderdag 29 november 2012 heeft Ahmed El Mesri van Assadaaka Community een toespraak gehouden.
“Jezelf kunnen zijn in Oost” is een project gericht op het bespreekbaar maken van seksuele diversiteit bij ouders, opvoeders en migrantenorganisaties in Oost.

Is homoseksualiteit nog steeds een taboe?

De multiculturele vereniging Assadaaka richt zich al decennia lang op het bespreekbaar maken van dingen waarover door veel mensen niet zo gemakkelijk gesproken wordt. Een goed voorbeeld hiervan is het onder de loep nemen van welke maatstaven wij hanteren in het tegen onze medemens aankijken. Daarin hebben wij ook al heel goede resultaten geboekt: één van de bewijzen daarvoor is dat wij hier met mensen van over de hele wereld samenzitten en met elkaar praten over wat het betekent om als bijvoorbeeld Zuid-Amerikaan of als islamiet een bestaan in Nederland op te bouwen. En die dingen zijn inmiddels heel bespreekbaar geworden.

Ook dingen als geweld binnen het huwelijk worden aan de kaak gesteld en wordt bespreekbaar gemaakt, scheiding, schooluitval, allerlei dingen waar mensen niet graag over spraken, hebben wij bespreekbaar gemaakt. Daarom is het des te verontrustender dat wij een onderwerp als homoseksualiteit nog steeds op de agenda van onderwerpen waar een taboe op rust, hebben staan. Terwijl het bij uitstek iets is wat, omdat het al zo lang bestaat als de mensheid, allang als iets volledig normaals beschouwd zou hebben moeten worden. Maar niets is minder waar, helaas. Sterker nog: mensen worden nog steeds als minderwaardig neergezet wanneer zij openlijk uitkomen voor hun homoseksuele gevoelens – en dat geldt zowel voor mannen als voor vrouwen.

Want er zijn veel meer mensen die wel homoseksuele gevoelens hebben, maar hier niet voor uitkomen – of heel in het geniep. Ik heb gehoord van mannen die met een jongere man naar een hotelkamer gaan en hun gezel dan bij de receptie aankondigen als hun neef of zelfs zoon, terwijl voor iedereen duidelijk is dat het in een dergelijk geval om een homoseksuele ontmoeting gaat. En zelfs in een land dat denkt zo geëmancipeerd en vrijdenkend te zijn als Nederland komen dergelijke gevallen voor en leven nog steeds heel veel mensen niet ‘uit de kast’, zoals het voor je homoseksualiteit uitkomen heet. Zelfs het rijk, dat toch zegt niet te discrimineren, gaat akkoord met ambtenaren die weigeren mensen van hetzelfde geslacht in de echt te verbinden op grond van religieuze overtuigingen.

Nee, zeggen wij, rijksoverheid! Wordt het weigeren van het uitvoeren van andere wetten wel getolereerd, op basis van religieuze overtuigingen? De volgende stap, zo vrees ik, is dat we dan ook weer teruggaan naar de tijd waarin vrouwen als tweederangsburgers gezien werden, omdat er ergens in de bijbel staat dat de vrouw ondergeschikt is aan de man.
En als de rijksoverheid al het weigeren goedkeurt op basis van religieuze overtuigingen – ja, zegt zij, er zijn genoeg ambtenaren die een dergelijk huwelijk wel willen sluiten. Dat komt voor mij op hetzelfde neer als tegen mensen die vanwege van hun homoseksualiteit gediscrimineerd zeggen: Nou, er zijn genoeg plekken waar je niet gediscrimineerd wordt, dan ga je daar toch naar toe? Vrijheid, blijheid.

En dan spreek ik nog niet over de verborgen homofobie! Want ook die bestaat nog steeds, maar is veel moeilijker te erkennen en herkennen. Het zijn de mensen die zeggen: ‘Ik heb helemaal niets tegen homo’s, maar als mijn zoon of dochter het was, zou ik er toch grote moeite mee hebben’. Of als je – en iedere homoseksueel kent dat – voor je homoseksualiteit uitkomt, te horen krijgt: ‘O, maar dat vind ik helemaal niet erg, hoor’. Alsof iemand anders het recht heeft de levenswijze van iemand goed- of af te keuren. Of de mensen die publiekelijk zeggen homovriendelijk te zijn, maar als het buiten het publieke leven is, een totaal ander geluid laten horen, zelfs tot homohaat aanzettend toe.
Wij, van Assadaaka Community, zien graag dat er nu eens definitief een einde komt aan anti-homogevoelens en -uitingen, dat bijeenkomsten als deze snel tot een definitief verleden behoren. De overheid heeft hierin een belangrijke taak: voorlichting, maar ook actief optreden tegen zogenaamde weigerambtenaren, tegen homovijandige uitingen, zowel binnen de overheid als daarbuiten. De drempel voor aangifte bij de politie van homovijandig gedrag moet makkelijker. Scholen moeten zorgen voor een veilig klimaat. Wij constateren voortdurend dat er aan deze dingen nog allemaal veel te weinig aandacht gegeven wordt.

Maar wij als deelnemers aan deze kleurrijke maatschappij, hebben ook onze verantwoordelijkheid. Wij gaan accepteren – voor zover wij dat nog niet gedaan hebben – dat er mensen zijn die een andere levenswijze erop nahouden. Dat hoeft de onze niet te zijn, maar is daarom niet minder. Ik vergelijk het graag met verschillende talen: ze zijn allemaal anders, maar die totale verschillendheid zorgt voor een grote variatie, voor een kleurrijke wereld, een wereld waar wij, als wij ervoor open staan, alleen maar rijker van kunnen worden.

Ik wens u allen een fijne en leerzame middag toe.

Dank u wel.