Zelf is Alaadine in Marokko geboren, maar hij is al zo’n – ‘wat is het inmiddels?’ – dertig jaar in Nederland. 4 en 5 mei betekent voor hem wat het voor alle Nederlanders betekent, zegt hij beslist. Hij heeft gisteren bloemen gelegd bij een oorlogsmonument, dat doet hij elk jaar.
Rechts van ons heft Nordin, de chef die het culinaire werk aanstuurt, een vrolijk lied aan. Opeens staan mannen en vrouwen uit vele windrichtingen samen te klappen in opzwepende ritmes, worden de prachtige klanken van de kok met vlakke hand op de afzuigkap en lepels op de pannen begeleid.
'Ze zingen “ik word nooit moe, ik kom er aan”’ vertaalt Mostafa Admi uit het Arabisch. Hij is coördinator bij Assadaaka, de buurtvereniging die een flinke hand had in de organisatie van de maaltijd vanavond. Trots vertelt hij dat de voorzitter van Assadaaka hem persoonlijk heeft geholpen van een dakloos bestaan tot waar hij nu is. Assadaaka betekent vriendschap of broederschap, ‘maar eigenlijk meer nog: solidariteit en eenheid’, zegt Mostafa. Mensen komen omdat ze ziek zijn geworden, of met een formulier dat ze niet begrijpen, maar worden op een onverwachte manier in hun kracht gezet - bijvoorbeeld hier in de keuken.
Zes uur. Links, rechts, overal zijn mensen in de weer. De marktkramen op het Sumatraplantsoen worden omgebouwd tot eettafels met feestelijke gele lopers. De band is alvast begonnen, een haag van meedansende kinderen om ze heen. Al het eten uit de keuken wordt uit grote containers gehaald en omgetoverd tot een hoog opgetast buffet. Blonde kapsels en zwarte vlechtjes, zonnebrillen, feestelijke paarse Afrikaanse jurken, scootmobiels en kinderwagens bewegen langs en met elkaar.
Terwijl ik het zittend een stoepje opschrijf, schuift Jeanette van rechts gezellig tegen me aan (‘hè? Kun jij je eigen handschrift lezen?!’). Jeanette is elf, en wil vandaag Kinderburgemeester van Amsterdam worden. ‘Je moet eerst een presentatie geven, en daarna dansen. Dat moeten alle kinderen, ik weet echt niet of we wel goed genoeg kunnen dansen’, vertrouwt ze me toe. Met de presentatie zit het wel snor. ‘Over Geert Wilders, dat hij niet hoort te discrimeneren.’ Voor haar vriendin Esma (10) is het vooral groot feest. ‘Ik woonde eerst in Beverwijk, daar was het zó saai! Hier is het altijd gezellig. Er komen vaak mensen naar dit pleintje, ook al kennen ze elkaar niet. Ze maken vaak muziek, en er is nu een grote glijbaan. Je verveelt je nooit.’
Van achter ons springt Hamza (10) ons op de schouders. Hij is ook kandidaat in de burgemeestersrace. ‘We mochten ook praten over jeugdcriminaliteit. Ik zie kinderen hier op het plein soms op scooters rijden, of drugs gebruiken’, vertelt hij. ‘Zelfs een keer een schietpartij. Waarom zou je dat doen, als je er toch niets mee bereikt?’ Hamza wil wel veel bereiken: zijn juf zegt dat hij professor kan worden. ‘Als dat niet lukt, iets met technologie. En burgemeester natuurlijk!’
Zeven uur. Voor ons is het feest verrezen. Nordin zingt even niet, omdat hij met een geconcentreerde blik borden opschept voor de eindeloze rij mensen die op zijn etensgeuren af is gekomen. Een nieuwe band speelt op trommels, de dames in de Afrikaanse feestjurken bereiden hun optreden voor. Eindelijk mag ik een bord van het lekkere eten proeven. ‘Hier herdenken we 4 en 5 mei’ stelt het servetje naast mijn bord gedecideerd. Maar de Indische buurt doet dat op vele, eigenzinnige manieren. Tegenover me vertelt een buurtbewoonster over een oorlogsherinnering. Esma is alvast aan het indansen. Voor Alaadine zijn het bloemen om te herdenking, voor Jeanette een speech over Geert Wilders. Voor Mostafa, verbroedering.
Naast me schuift een nieuwe buurvrouw aan. ‘Nou, eet smakelijk!’ zegt ze. ‘Op de vrijheid, hè?’
Tekst: Bob van Toor
Foto: Thijs Gerbrandy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten