Op vrijdagavond 23 december jl. organiseerde de stichting Onze Hoop een thema-avond: Eenzaamheid en armoede. Doelstelling van de themabijeenkomst was om de problematiek van mensen met een handicap die geconfronteerd worden met armoede en eenzaamheid voor de sector zorg en welzijn en de politiek zichtbaar te maken.
Hier volgt de toespraak van Ahmed El Mesri. voorzitter Onze Hoop.
Met vriendelijke groet,
Namens Stichting Onze Hoop
Mw. E. Belijns
Plantage Middenlaan 14-1
1018 DD Amsterdam
Tel. 020-7525131
Thema: Eenzaamheid en armoede
Welkom op deze laatste, afsluitende avond van 2011. In deze tijd van feest, van licht – hoewel de dagen kort zijn – en veelal samenzijn met familie en vrienden, is de eenzaamheid die er rondom ons is vaak des te schrijnender. Maar terwijl alles gericht is op samenzijn en op feest vieren, is die eenzaamheid juist heel onzichtbaar. Meestal gaat het immers om mensen die alleen thuis zitten en dus in het geheel niet te zien zijn. Op deze avond willen wij extra aandacht aan deze grote en helaas groeiende groep mensen besteden en kijken wat de rol is die wij op ons kunnen nemen om het leven voor deze mensen minder eenzaam te maken.
Ik ben Ahmed El Mesri, de voorzitter van stichting Onze Hoop die zich al jaren inzet voor integratie, voor sociale cohesie, voor participatie, kortom, voor alle belangrijke dingen die mensen tot mensen maken.
Eén van de dingen die mensen menselijk make, is de omgang met andere mensen. Voor veel mensen is dat niet meer dan normaal: ze doen het dagelijks en die éne keer dat ze een hele dag alleen zijn is niet meer dan een momentopname. Iedereen wil tenslotte ook wel eens alleen zijn. Maar ik weet uit mijn jarenlange ervaring dat ook veel mensen onvrijwillig verstoken zijn van contact met hun medemensen. Vaak is er iets in hun leven gebeurd, waardoor ze vereenzaamd zijn: een partner die overleden is of een relatie die verbroken is, waardoor veel mensen opeens bijna vreemdelingen geworden zijn; of mensen zijn hun baan kwijtgeraakt. Maar voor veel mensen is het krijgen van een chronische ziekte een dusdanig ingrijpende gebeurtenis dat zij veel vrienden verliezen, soms zelfs familie. En laten we niet vergeten dat het voor veel mensen immers niet gemakkelijk is om met iemand om te gaan die een chronische ziekte heeft.
In onze vele bijeenkomsten die wij in de afgelopen jaren georganiseerd hebben, hebben wij regelmatig aandacht gevraagd voor de groep mensen met een chronische ziekte of een beperking. Het gevaar van eenzaamheid is voor deze groep mensen veel groter dan voor mensen die 'gezond' zijn. Onze ervaring heeft ons inmiddels geleerd dat deze problematiek voor de grote groep migranten die in ons land wonen nog extra groot is. Niet alleen bevindt zich onder deze groep mensen een relatief grote groep mensen met een chronische ziekte en/of een beperking, deze groep heeft nog eens met de extra beperking van migrant-zijn te maken.
Ik heb het altijd gezegd en herhaal het op deze avond nog een keer: deze groep mensen heeft een dubbele beperking. Ze zijn ziek, ze hebben een beperking, ze zitten vol met heimwee naar het land van herkomst, waar ze, zo realiseren ze zich ook inmiddels wel, nooit meer bij leven naar terug zullen gaan, maar in het land waar ze al zo lang wonen, zijn ze nooit goed geïntegreerd – veelal spreken ze de taal niet of slechts heel gebrekkig – ze hebben altijd al een min of meer afgezonderd leven geleid, en nu, nu ze oud geworden zijn en ook niet meer werken, komen al deze gebreken naar boven. Gecombineerd met schaamte, zowel voor hun ziekte als voor hun niet meer deelnemen aan de maatschappij, ligt de eenzaamheid volledig op de loer.
We lezen steeds vaker berichten dat meer mensen een beroep doen op de Voedselbank. Dankzij de voedselpakketten kunnen ook hun kinderen deze donkere dagen feestelijk doorbrengen. Dit initiatief van de burger heeft een bijdrage geleverd om armoede te bestrijden. Helaas is deze oplossing onzeker, omdat de Voedselbank heeft aangegeven dat ze steeds minder spullen krijgt van het bedrijfsleven. Tevens moet je aan allerlei criteria voldoen om in aanmerking te komen voor een voedselpakket. Veel mensen voldoen niet aan deze criteria, maar leven wel in armoede en raken geïsoleerd, wat weer leidt tot eenzaamheid. Het is tijd voor een structurele oplossing. De overheid moet meer gaan doen aan armoedebestrijding en zijn verantwoordelijkheid nemen.
Omdat deze groep oudere mensen met een migrantenachtergrond de komende jaren alleen maar zal groeien is het sociaal-maatschappelijke probleem dat hierdoor ontstaat niet meer alleen theorie, maar wordt het steeds meer realiteit. Het is te gemakkelijk om te zeggen dat het alleen een taak van de politiek is om hiervoor een oplossing te maken. Het is een probleem waaraan wij allemaal een steentje moeten bijdragen in de oplossing. Vanavond gaan we hier ook over praten en met elkaar van gedachten wisselen.
Helaas moeten we al direct constateren dat de groep van mensen om wie het gaat nauwelijks of misschien wel helemaal niet vertegenwoordigd is. Dat is immers een rechtstreeks gevolg van eenzaamheid: mensen zitten thuis en in het beste geval is de televisie hun enige contact met de buitenwereld. Daarom is het, en dat zeg ik als opening, een taak van ons allen om deze verborgen eenzaamheid te constateren – hij ligt vaak om de hoek, op de etage waar je woont, of een etage beneden of boven je – en om je eigen verantwoordelijkheid te nemen in het oplossen hiervan.
Het is beslist niet makkelijk: culturele verschillen spelen een rol, rolpatronen, onbekendheid en angst, schaamte en taboes spelen allemaal een rol; ook daar willen wij over gaan praten vanavond en hopelijk kunnen wij een manier vinden om het de komende dagen en misschien weken, maanden en jaren, voor veel mensen die eenzaam zijn door hun chronische ziekte, door hun beperking, door hun migrant-zijn en door armoede minder eenzaam te maken.
Ik dank u wel.
©Toespraak Ahmed El Mesri, voorzitter stichting Onze Hoop op 23 december 2011.
Thema-avond eenzaamheid en armoede
Stichting Onze Hoop zet zich al jaren in voor migranten met een handicap, chronische ziekte, ouderen en hun families om de participatie, integratie en sociale cohesie binnen deze doelgroep te bevorderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten