Symposium over armoede, eenzaamheid en zelfredzaamheid

Symposium over armoede, eenzaamheid en zelfredzaamheid bij Assadaaka Community op zondag 14 Oktober 12.30 – 17.00 uur, Sporthal Wethouder Verheij,  Polderweg 300, 1093 KP Amsterdam, 1e etage.

Presentatie Ahmed El Mesri.

‘Assadaaka Community als deel van de civiel society’

Bij de oprichting van Assadaaka in 1991 heette het nog geen community, maar wij zijn al meer dan 28 jaar actief in Amsterdam Oost, de Indische buurt. Wij waren ook de eerste interculturele organisatie.

Hier in Amsterdam leven mensen in armoede. Hoe krijg je iedere dag weer eten op tafel? Armoede levert spanning op in het gezin; het heeft een enorme impact, juist ook op de kinderen. De ouders voelen zich falen, ze schamen zich voor hun situatie. ‘Weer gaan participeren’, het klinkt eenvoudig. Maar het vraagt om veel moed, en om doorzettingsvermogen. En,… er is hulp bij nodig.

Hoe belangrijk hulp daarbij is, daar weet ik zelf alles van. Toen ik in Nederland kwam, als Marokkaanse tiener, had ik niets, geen geld, geen huis, geen familie. Maar ik ging aan het werk, ik vond een plek om te wonen. En misschien het allerbelangrijkste, ik had hoop. Dat veranderde, door het auto ongeluk dat mijn leven drastisch veranderde. Ineens kón ik niet meer werken, kón ik niet participeren, woonde ik ver weg van de vrienden die ik had gemaakt. Er was een periode dat mijn hoop ver te zoeken was. Daar, vanachter de geraniums, nam ik een besluit. Ik moest naar buiten, nieuwe contacten maken, hulp zoeken. Hoeveel moed en doorzettingsvermogen dáár voor nodig is… daar weet niet alleen ík alles van, maar dat weten ook de ervaringsdeskundigen waarmee wij werken.  Wij noemen hun ervaringskennis niet zomaar deskundigheid, wat ons betreft is deze deskundigheid essentieel, om anderen in dezelfde situatie te kunnen helpen. Zelf ben ik nu al meer dan 28 jaar actief, als de oprichter van Assadaaka Community.

Door alle zorgen die bewoners van deze stad hebben, door een gebrekkige gezondheid, door een taalachterstand, of omdat zij hun weg in de systeem wereld niet kunnen vinden. Wij zijn er voor hén.

Ook wij zamelen in; voedsel, spullen, en medische hulpmiddelen. Dit doen wij in ons laagdrempelige buurthuis, het Vriendschapshuis, in Amsterdam Oost. In het Vriendschapshuis zijn altijd 4x per week ’s avonds Nederlandse taallessen. Dat is één van Assadaaka’s vele lopende activiteiten. Ook zijn er ’s avonds opgeleide ervaringsdeskundigen aanwezig, voor het beantwoorden van allerlei sociaal maatschappelijke vragen.  Deze participanten starten allemaal een hulptraject bij ons. Zo helpen wij hen met urgente problemen. En we gaan op zoek naar hun krachten en talenten, zodat zij steeds meer zelf de regie kunnen nemen. Binnen het project ‘Assadaaka’ gaan wij samen met hen, ruilmarkten organiseren. Daar kunnen zowel participanten als andere geïnteresseerden onderling spullen ruilen. Zo wordt het ‘ontvangen’  een betrokken activiteit, waar mensen zelf zeggenschap over hebben.  Ook stimuleren wij de participanten van ‘Assadaaka’ om aan de slag te gaan als gastheer of –vrouw in het Vriendschapshuis. Zo doen de participanten belangrijke werkervaring op, waardoor de stap naar de arbeidsmarkt weer zichtbaar wordt. Ze krijgen weer wat zelfvertrouwen, worden meer zelfredzaam en bouwen een sociaal netwerk op.

Vraag: Waarom heb ik indertijd gekozen voor interculturaliteit?

Om te beginnen omdat ik daar natuurlijk zelf mee te maken had, dus vanuit mijn eigen ervaringen. Om even terug te komen op wat ik in het begin vertelde, ik kwam in de jaren ’70 van de vorige eeuw hier als jongeman vanuit Marokko vol enthousiasme naar toe en besloot te blijven omdat ik Nederland een geweldig land vond: vrij en open, je kon werken en studeren, je kon zeggen wat je wilde, je kon demonstreren, je kon als je de taal leerde goed integreren. Dat heb ik allemaal gedaan.

Het begon mij op te vallen dat veel migranten die hier waren komen wonen zichzelf als ziek beschouwden en zich ook zo gedroegen. En ik zag ook dat er veel vooroordelen waren over en weer tussen migranten en geboren Amsterdammers. In de loop der jaren leken die tegenstellingen alleen maar te groeien en ik zag het als mijn taak om daar op mijn manier iets mee en aan te doen. Omdat ik geloofde in samenwerking, in het doorbreken van het isolement en komen tot gesprek over en weer. Als je elkaar ontmoet en kunt aankijken ligt de weg veel meer open om te komen tot begrip en samenwerking. Als je de vooroordelen en oordelen over en weer kunt uitspreken kun je ook zien wat er van overblijft als je samen aan een tafel zit. Uiteindelijk zijn er veel meer dingen waarin mensen op elkaar lijken en waarvoor ze elkaar nodig hebben. Vandaar ‘vriendschap’. Zo kwam de oprichting van Assadaaka tot stand.

Vraag: Op welke mensen richten wij ons vooral? (toelichting)

Wij richten ons voor het belangrijkste deel op kwetsbare mensen: mensen die onbereikbaar zijn voor de reguliere instanties, de geïsoleerden. Die reguliere instanties zijn voor deze mensen vaak veel te hoogdrempelig: de afstand is voor deze mensen te groot. Hetzij doordat ze letterlijk beperkt zijn in hun bewegingen, maar ook omdat ze behoren tot de kwetsbaarste groepen van onze samenleving. Je moet dan denken aan mensen met een fysieke of psychische beperking; aan mensen die bij instanties buiten de boot vallen; aan hen die niet gewend zijn om op dingen af te stappen, of om advies en om hulp te vragen; aan mensen die eenzaam zijn, die de taal onvoldoende spreken, die de taal van instanties niet begrijpen en die daarom de stap niet kunnen maken.

Wat wij bieden is een plaats waar je zonder vooroordelen welkom wordt geheten; waar mensen zijn die soortgelijke ervaringen hebben, die ook beperkt zijn, of zich ook achtergesteld of bekeken voelen of hebben gevoeld. Het uitwisselen van die eigen ervaringen biedt als het ware een veilige haven waar ze gehoor vinden van lotgenoten en waar ze niet worden bekeken vanuit hun gebrek of tekortkoming. Er wordt ze ook advies geboden en ze worden aangemoedigd om stappen te zetten die ze voorheen zelf als onmogelijk beschouwden.

Vaak zie je dan dat mensen die binnenkwamen voor hulp en omdat ze zich geen raad wisten met hun situatie langzamerhand los beginnen te komen en mee gaan werken met activiteiten voor anderen. Zo worden ze van hulpvragers enthousiaste medewerkers die weten waar ze over praten omdat ze de problematiek van binnen uit kennen.

(Vraag) Ik wil graag een voorbeeld geven waar ik trots op ben

Nou, er zijn talloze voorbeelden. Zo hebben heel veel mensen bij ons, via onze Taalwinkel, Nederlands geleerd. Anderen zijn zelf als vrijwilliger bij ons aan de gang gegaan. Ze helpen mee met het organiseren van talloze activiteiten en ondernemen zelf activiteiten voor de deelnemers. Ik denk ook aan groepen vrouwen die door het contact met ons werk meer zelfvertrouwen hebben ontwikkeld en zelfstandig op instanties af durven stappen of hun zegje doen op de school van hun kinderen bijvoorbeeld.

Ik kan een voorbeeld noemen van een vrouw met een fysieke beperking die van haar huis naar het revalidatiecentrum ging en verder haar huis niet meer uit kwam. Tot ze bij ons langzamerhand ging meepraten over dingen die ook haarzelf aangingen. Gaandeweg ontwikkelde ze zich tot iemand die nu in haar eigen stadsbuurt enorm belangrijk werk verricht en voor iedereen daar een bekend aanspreekpersoon is geworden. Ze komt nu zelfs in de lokale media haar verhaal doen. Dat is toch prachtig!

Het is zo belangrijk dat mensen een plek hebben waar ze zichzelf kunnen zijn, niet be- en veroordeeld worden, en ‘wakker’ gemaakt worden voor wat er om hen heen gebeurt. Het is belangrijk dat mensen in een buurt kunnen meepraten en meedenken over wat hen zelf aangaat: van hun dagelijks leven tot de politiek, van huis naar de straat en verder. Van zichzelf naar anderen en weer terug. Mensen hebben het nodig te ervaren dat ze ergens bij horen en dat ze gezien en gehoord worden. Dat is wat wij bieden. En dat vooral voor diegenen die tot de kwetsbaarste groepen behoren en die moeite hebben zelf hun weg te vinden.

(Vraag:) Ik wil nog iets zeggen ter afsluiting?

Voor de toekomst kan ik alleen maar blijven herhalen hoe belangrijk het is dat ons werk doorgang kan blijven vinden, met letterlijk voldoende ruimte dat het werk volledig recht doet.

Ik beschouw dit werk als mijn levenswerk en ik doe dat niet voor mezelf maar voor de mensen voor wie het bestemd is: de geïsoleerden. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is dat er als gemeenschap aandacht is voor de meest kwetsbaren in onze samenleving. Zij die niet zelf de beweging naar buiten kunnen maken maar die daar onze hulp en aanmoediging bij nodig hebben. Laat dit werk mogelijk blijven!

Dank je wel,

Ahmed El Mesri.  Assadaaka Community