Toespraak Ahmed El Mesri bij Samenkomst van Samen Delen, Samen Ėén 1 in de Indische buurt



Eenzaamheid en armoede 21 feb 2015

Dames en heren, van harte welkom.  

Mijn naam is Ahmed El Mesri. Ik ben oprichter en voorzitter van Vriendschap Community Assadaaka (VCA), vereniging voor multiculturele vriendschap.  

Deze organisatie heb ik opgericht in 1991 omdat ik zag dat er veel gaande was in de buurten van Amsterdam: men kende elkaar nauwelijks, er was veel stille armoede en eenzaamheid achter de voordeuren en ik merkte dat er onderling veel vooroordelen over en weer bestonden binnen de wijken met verschillende culturele achtergronden.   

Het idee en de werkelijkheid achter Vriendschap Community was en is om mensen, in de eerste plaats buurtgenoten, bij elkaar te brengen en met  elkaar te laten kennismaken. Ik dacht: als we vooroordelen bespreekbaar maken en als mensen kunnen zien en horen dat andere mensen eigenlijk net zo zijn als ieder ander - ook al hebben ze een andere culturele achtergrond of al zien ze er misschien iets anders uit dan je gewend bent -, dan kan vanzelf blijken dat ‘anders’ zijn geen reden is om een ander buiten te sluiten, af te keuren of te mijden. En omgekeerd, zag ik dat het nodig was dat de taboes binnen de gemeenschappen van migranten ook bespreekbaar werden gemaakt om te kunnen komen tot een betere integratie in onze Nederlandse samenleving. Vooroordelen en taboes kunnen leiden tot agressie, tot uitsluiting en isolement en niemand verdient het om vanwege afkomst, geloof, leeftijd, financiële situatie, seksuele geaardheid, fysieke beperking, of welk ander uiterlijk verschil tussen mensen dan ook, genegeerd te worden, buitengesloten te worden, niet gezien en niet gekend te worden, of om zichzèlf buiten te sluiten. 

Ieder mens is weleens eenzaam. Soms in bepaalde periodes, als er iets naars gebeurt in je leven – ontslag of verlies van een dierbare, heimwee of een ziekte… Maar soms wordt dat gevoel zo dagelijks en zo overheersend dat iemand zich er niet meer zelf uit kan tillen. Het kan zijn dat iemand zich dan opsluit in huis, de deur niet meer uit komt, er geen gat meer in ziet – zelfs niet om contact te maken met buren of kennissen, familie, of met een hulpverlenende instantie. De stille wanhoop.

Zeker op dat punt, maar liever al veel eerder, wil Vriendschap Community een  plek bieden waar mensen binnen kunnen komen met hun verhaal of voor een kopje thee of een maaltijd met buurtgenoten; maar ook voor advies – over schuldhulpverlening, over opvoeding, over gezondheidsvragen, over taalproblemen; over persoonlijke problematiek die eigenlijk professioneel begeleid moet worden. Wij bieden een luisterend oor, geven advies en zetten mensen aan om, ook door met elkaar in contact te komen en te blijven – het lotgenotencontact –, steeds meer te komen tot zelfredzaamheid. Want de mensen die bij ons binnenkomen en in isolement leven hebben een grote behoefte om te kunnen zien dat ze niet vergeten worden en dat ze kunnen merken dat een ander met ze mee wil denken om te zoeken naar een oplossing voor iemands persoonlijke problemen. En dat kan van alles zijn, maar vaak gaan eenzaamheid en armoede hand in hand. Maar uiteindelijk gaat het er om dat mensen langzamerhand zelfredzaam worden in hun eigen situatie.  

Voor al deze vragen en voor iedereen die behoefte heeft aan een luisterend oor, advies, steun, meedenken, maar die ook een vervolggesprek wil of doorgestuurd wil worden naar een hulpinstantie of een andere organisatie – voor al dit soort vragen hebben wij een Open Spreekuur. 

Daarnaast organiseren wij een keer per maand een gezamenlijke maaltijd. We koken met elkaar en iedereen die wil, kan blijven om mee te eten. We zorgen samen voor elkaar en iedereen die komt kan een hulpbron worden voor een andere bezoeker. Want iedereen die zèlf in armoede en eenzaamheid leeft weet als geen ander hoe dat is en kan zo dienend zijn als klankbord voor andere bezoekers. Dat is bij ons het principe van ervaringsdeskundigheid waar we al vanaf het begin van onze oprichting mee werken.

Ten slotte wil ik zeggen dat ik heel blij ben dat er langzamerhand steeds meer aandacht komt voor dit onderwerp, want het is echt een dringend probleem aan het worden en die aandacht is dus hard nodig!

Daarom blijven wij ook zoeken naar manieren om grotere bekendheid te krijgen voor onze organisatie en naar samenwerking met andere buurtorganisaties. Ons werk is voor veel mensen van levensbelang! En wij blijven dan ook pleiten voor nog meer aandacht voor dit onderwerp in de toekomst. 

Dank u wel.