De organisatie heeft een internationale multiculturele grondslag met als doelstelling: het bevorderen van emancipatie, participatie en sociale cohesie.
Dertig jaar geleden kwam El Mesri naar Nederland. Een jonge man die het leven nog voor zich had. Ik was meteen verliefd op Nederland. Ik zag een land in bloei waar de mensen in harmonie konden leven.
De Nederlandse mentaliteit gebaseerd op het humanisme sprak mij aan. Voor iedereen een plek, voor iedereen wordt er gezorgd zodat men zich kan ontwikkelen. Er is respect en er is overvloed die gedeeld wordt. Wat mij ook aansprak was het vreedzaam met elkaar leven van diverse volkeren.
Ik refereer onder andere aan de gastarbeiders en de mensen die van de kolonies overzee kwamen. Natuurlijk waren er schermutselingen en tegelijkertijd was er begrip voor elkaar. Telkens weer raakten mensen met elkaar in gesprek waardoor men elkaar ging begrijpen. Dat werd ook vanuit de overheid gestimuleerd.
Ik raakte gefascineerd door het fenomeen actie komen.
Mensen waren bereid om voor elkaar op te komen. De sociale intentie was sterk.
Na tien jaar leven in Nederland was El Mesri zo vergroeid met dit land en zijn mensen dat hij zich nauwelijks kon voorstellen dat hij ooit ergens anders had gewoond. Hij leerde de Nederlandse taal en kwam door een noodlottig ongeval in contact met migranten in soortgelijke situaties en werd bewust van de geïsoleerde positie van de migrant in Nederland. Hij besloot naar de sociale academie te gaan en aansluitend volgde hij verschillende sociaal-culturele cursussen. Vervolgens ging hij werken als sociaal-medische tolk en daarnaast bekleedde hij verschillende bestuursfuncties van diverse organisaties.
Sinds 28 mei 2006 is El Mesri voorzitter van Stichting Onze Hoop. Een organisatie die opkomt voor de belangen van migranten en niet migranten met een handicap, een chronische ziekte en hun familieleden.
Door zijn eigen ontwikkeling in Nederland ging hij op een andere manier naar de allochtoon kijken. Hij zag dat deze zich heel langzaam ontwikkelde. Hiervan schrok hij. Een land waar zoveel mogelijkheden zijn, voor iedereen. Hoe is dit mogelijk? Hij zag dat een groot deel van de migranten zichzelf als ziek en dus als patiënt ervaart. Het woord patiënt betekent geduld hebben; wachten totdat je weer beter bent. En in dit wachten zit het probleem.
Het wordt tijd dat de migrant zich vragen gaat stellen. Hoe wil ik leven? Waar wil ik wonen? Hoe ga ik mij ontwikkelen?
Ook zag El Mesri hoe de overheid de integratie zonder het te willen als het ware tegenwerkt. De eigenheid van de migrant wordt zozeer benadrukt dat deze geen enkele noodzaak voelt om een andere zienswijze te ontwikkelen op zich zelf en zijn leefomgeving. Het eigen cultuur eerst syndroom legt een geslaagde integratie in de ijskast zowel vanuit Nederlands als migrantenperspectief.
El Mesri benadrukt het naast en met elkaar leven.
Wij zijn op de eerste plaats mensen en daarnaast heb je dan een andere kleurt, kapsel, denkwijze. Niemand of niets staat boven de ander. We staan naast elkaar, schouder aan schouder.
Voor de migrant begint het leven in het thuisland. De eerste stappen die hij zet, de eerste woorden die hij spreekt, de eerste gedachten die hij vormt.
Het thuisland heeft ook een verantwoordelijkheid als het aankomt op het basis leefgevoel van de migrant.
Daar begint immers de reis van zijn leven. Dit basisgevoel neemt hij mee, ongeacht zijn bestemming. Het is vooral de migrant zelf die zich daar ook bewust van moet worden. Hoeveel migranten voelen zich veilig en geborgen en hebben het gevoel dat zij meetellen? Waarop zijn hun gevoelens gebaseerd? Deze vraag kan alleen maar beantwoord worden door introspectie.
De overheid moet deze introspectie stimuleren via onderwijs, voorlichting enz. Wat zou er dan mogelijk zijn?
Er wordt mij vaak gevraagd om te bemiddelen bij problemen tussen allochtonen en de overheid. Daarin kies ik de positie van de moderne Nederlandse burger die verondersteld wordt de Nederlandse wet te kennen en voor zover mogelijk na te leven. Integratie kan niet van één kant komen.
De Assadaaka Community heeft het streven om ongeacht nationaliteit de belangen van alle Amsterdammers te behartigen en in het bijzonder van diegenen die als gevolg van migratie specifieke problemen ondervinden. Assadaaka Community is een plek waar mensen elkaar kunnen ontmoeten. Er wordt een hand gereikt aan een ieder die daarom vraagt. Veel mensen vinden hier rust en krijgen de mogelijkheid om zich te ontwikkelen. Er wordt in het Nederlands les gegeven en de Nederlandse taal is de basis voor alle activiteiten. Daarbij beoogt de vereniging een integratieproces te stimuleren zodat migranten deel kunnen nemen aan maatschappelijke activiteiten.
Specifiek aan Assadaaka Community is de laagdrempeligheid.
Assadaaka Community heeft in haar langjarige bestaan een naam opgebouwd zowel in Amsterdam-Oost als Amsterdam en zelfs ver buiten de grenzen van de hoofdstad. Tijdens de herdenking van de moord op Theo van Gogh, op 2 november 2005, zijn journalisten van over de hele wereld bij Assadaaka Community geweest.
Meer hierover kan men lezen op onze website.
In het kader van deze herdenking heeft Assadaaka Community een avond georganiseerd met als thema: Minder angst, meer hoop. Buurtbewoners weten dat Assadaaka Community toegankelijk is voor iedereen.
De herdenkingsavond werd bezocht door mensen van verschillende religies, culturen en sociale strata. Langzamerhand wordt de vereniging gezien als een officiële instelling, wat zowel op buurt- als op stadsniveau effect heeft.
Er is in 2006 een grote toeloop van buurtbewoners geweest. Assadaaka Community blijft de dialoog aangaan over alle onderwerpen. Werd er in 2005 nog een thema-avond georganiseerd naar aanleiding van de moord op Theo van Gogh met als titel: Petje af voor Vrouwen en Mannen; besloot het bestuur na rijp beraad dat er in 2006 geen aandacht meer besteed zou worden aan dit onderwerp, mits de burgers erom zou vragen.
El Mesri is van mening dat je het verleden soms moet laten rusten. Wat gebeurd is, is geweest. We moeten vooruit kijken.
Niet telkens oude wonden openrijten. Waarom? Is dit ook niet de oorzaak van steeds weer nieuwe oorlogen? In mijn visie is er geen plaats meer voor vijanddenken. Oorlogen zijn voor wat mij betreft écht uit de tijd. Vrede is het thema dat mij meer intrigeert Meer en meer wordt Assadaaka Community een vredesbeweging vanuit vriendschap onder elkaar. Vanuit vriendschapsdenken is het vrijwel onmogelijk om tot oorlog te geraken.
Assadaaka Community blijft zich ook inzetten voor homoseksuelen en was toen erg ontdaan over de nieuwe koers die het kabinet Balkenende wilde gaan varen.
El Mesri vond het bijna onvoorstelbaar dat Nederland zo’n omslag aan het maken was. Het leek wel alsof het kabinet de klok wilde terugdraaien. Vrouwen achter het fornuis, homo in de kast, migranten op hun speciale migranteneiland en ieder voor zich en God voor ons allen. Maar welke God dan? Daar maak ik me nu echt druk om.
De Nederlandse samenleving is een samenleving waarin het geloof een particuliere zaak is en dat moet ook vooral zo blijven. De overheid moet zich daar niet mee bemoeien. Met andere woorden dat hele gedoe rondom die ambtenaren die dan op basis van gewetensbezwaren een homoseksueel paar niet hoeven te trouwen is voor mij de klok duizend jaar terugzetten. Dat mag niet gebeuren. Het voelt als een aanval in de rug voor de vele mensen waaronder ook migranten die zich hebben ingezet voor deze zaak!
Zo hebben wij ook schrijnende gevallen meegemaakt als een gevolg van huiselijk geweld. Steeds meer vrouwen vinden hun weg naar Assadaaka Community om hun verhaal te doen. Ook mannen en kinderen zijn slachtoffer van huiselijk geweld. Dit is een noch veelal onbesproken thema waar nauwelijks of geen aandacht voor is.
Assadaaka Community bemiddelt ook bij problemen die zich voordoen tussen ouders en school. Veelal berusten deze problemen op misverstanden voortkomend uit communicatieproblemen. Maar ook mede door het nieuwe bezuinigingsbeleid waardoor klassen worden samengevoegd, onderwijzend personeel gekort wordt in uren kan nogal eens tot frustratie leiden. Tot slot een innig woord van dank aan alle vrijwillige medewerkers. Steeds meer kinderen van migrantenouders gaan naar speciaal onderwijs om daar bijgeschoold te worden. Hoe kan dit, waarom is dit zo?
Is daar onderzoek naar gedaan? Er spelen verschillende oorzaken een rol. Daar is niet altijd zo een, twee, drie de vinger op te leggen. Het zou te gemakkelijk zijn om in het wilde weg te roepen: er wordt gediscrimineerd. Maar wat is het dan dat kinderen van migrantenouders anders bejegend worden dan kinderen van niet migrantenouders. Hoe kan het dat kinderen van migrantenouders een ander schooladvies krijgen dan hun medeklasgenootjes met een niet migrantenachtergrond bij eenzelfde citotoets-uitslag?
Sinds 28 mei 2006 is El Mesri voorzitter van Stichting Onze Hoop. Een organisatie die opkomt voor de belangen van migranten en niet migranten met een handicap een chronische ziekte, ouderen en hun familieleden.
Deze organisatie is ontstaan vanuit Assadaaka Community omdat steeds meer mensen met een handicap van migrantenafkomst bij El Mesri aanklopten voor hulp.
Zo zijn er gevallen waarbij een man al meer dan drie jaar op een etage verblijft en niet meer buiten is gekomen omdat zijn vrouw de weg niet weet te vinden. Het is ook een taboe binnen de migrantensfeer. Men praat niet gemakkelijk over gehandicapt zijn en chronisch ziek.
In het kader van de WMO en het leven in het vernieuwde Sociaal Domein: de civil society, is het juist van belang dat deze groep mensen bereikt gaat worden.
Namens het bestuur,
Assadaaka Community
Voor meer informatie kunt u contact opnemen met Assadaaka Community.
E. info@assadaaka.nl of W. www.assadaaka.nl (020) 7525131 (06-47440672).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten