In de Ruma Khami te Amsterdam Oost werd op woensdag 18 juli jongstleden een werkconferentie over Seksualiteit en handicap in een vertrouwde sfeer behandeld. De interactie tussen de gespreksleden was goed te noemen. Door vaker dit thema onder de aandacht te brengen en bespreekbaar te maken op een laagdrempelige manier, zullen de onduidelijkheden hieromtrent op termijn wel verdwijnen.
Taboe bespreekbaar maken vereist ook het nodige begrip over en weer. Naar elkaar luisteren en elkaar aanvullen met de juiste oplossingen dragen bij tot de aanpak van deze problematiek!
Een lichamelijke handicap en seksualiteit; nog steeds een taboe en daarmee moeilijk bespreekbaar. Dat geldt nog meer voor mensen waarbij seksualiteit niet (meer) vanzelfsprekend is. Dat is jammer, want wat is er natuurlijker dan seksualiteit?
Een lichamelijke beperking wil natuurlijk niet meteen zeggen dat je geen zin meer hebt in seks of dat je relaties uit de weg moet gaan. Je bent gewoon mens, met de normale behoeften die valide mensen ook hebben. Met een handicap vereist het vooral meer organisatie en er komt meer bij kijken.
Het is moeilijk om algemene informatie te verstrekken voor iedereen met een chronische ziekte of handicap. Het is een verschil of je wel of geen partner hebt en of je een man of vrouw bent. Ook maakt het uit of je als volwassen een beperking hebt gekregen die je seksualiteit beïnvloedt of dat je al een handicap had, voordat je je seksualiteit hebt ontwikkeld.
De vraag is nu, hoe om te gaan met dit onderwerp in de praktijk?
Welke vervolgacties zijn nodig om mensen met deze problematiek beter van dienst te zijn?
Hoe beleven de mensen het om over dit taboe te praten?
Welke maatregelen zijn nodig om te voorkomen dat mensen met deze problematiek niet in een isolement geraken met alle gevolgen van dien.
U bent welkom op ons spreekuur dus schroom niet om met ons contact op te nemen.
Met vriendelijke groet,
Mevrouw A. Kaskandar / Psychosociaal Counselor
Hieronder volgt een toespraak van de heer Ahmed El Mesri:
Beste aanwezigen,
Vanavond gaan we het hebben over een onderwerp waar veel mensen nog steeds met schroom over spreken. Zelfs hier, binnen de Nederlandse cultuur, waar al een halve eeuw gewerkt wordt aan het doorbreken van de vele taboes die er op het onderwerp nog steeds rusten, is het vaak nog moeilijk het ter sprake te brengen zonder dat er direct giechelig over gedaan wordt of zonder dat er zelfs maar gewoon een gesprek over ontstaat. Toch is het iets wat bijna iedereen doet: ik wil niet ontkennen dat er vast mensen zijn die zich er bewust van afhouden, maar dat zullen er toch niet veel zijn. Ik heb het natuurlijk over seks.
Maar hoewel het onderwerp zelf al vaak een taboe is – er zijn zelfs veel stellen die er niet met elkaar over praten – wil ik nog iets verder gaan in het trachten het taboe te doorbreken: ik wil het deze avond gaan hebben over seks van mensen met een beperking, een handicap, geestelijk of lichamelijk. Ik krijg vaak de indruk dat mensen daar helemaal niet over willen praten en nog niet eens erover willen nadenken. Toch zou het goed zijn om ook dit onderdeel van het seksuele leven van de mens uit het verdomhoekje te halen en bespreekbaar te maken.
Want laten we eerlijk zijn, iedereen zal begrijpen dat mensen met een beperking, lichamelijk of verstandelijk, net als ieder ander mens ook behoefte heeft aan intimiteit, liefde en lichamelijkheid. Bij veel mensen die niet een beperking hebben, heerst vaak het idee dat seks alleen voor gezonde mensen is en eigenlijk willen ze er ook helemaal niet over nadenken dat mensen die in een rolstoel zitten of een andere (verstandelijke) beperking hebben, ook seks hebben. Ik kan die mensen echter allemaal verzekeren, dat dat wel degelijk zo is. Het onbegrip in de omgeving maakt het er echter niet gemakkelijker op voor deze mensen om daar vooruit te komen, laat staan gesprekken erover te hebben met vrienden, kennissen, familie, wanneer ze problemen ondervinden in hun seksuele relaties. En ik kan u ook verzekeren dat dat vaak gebeurt, misschien wel vaker dan bij mensen met een goede lichamelijke en geestelijke gezondheid, hetgeen natuurlijk ook niet zo verwonderlijk is, hoewel ik daar geen harde cijfers over heb.
Precies ook door bovenstaande reden is het moeilijk om daar harde cijfers over te krijgen: mensen schamen zich ervoor, ook ‘gezonde’ mensen om over hun seksuele problemen te spreken en mensen met een beperking al helemaal, misschien omdat ze vinden dat ze het eigenlijk niet mogen doen of misschien omdat ze denken dat ze met een kluitje in het riet gestuurd zullen worden. Het is en blijft tenslotte een intiem onderwerp. Ook gevallen van hoe huisartsen kunnen reageren op het seksuele leven van mensen met een beperking kan heel schrijnend zijn en dat kan voor degene met de problemen natuurlijk helemaal funest zijn.
Daarom willen wij er hier, in alle openheid maar zonder dwang, graag over praten teneinde het taboe in ieder geval enigszins te doorbreken. Ik heb niet de illusie dat het meteen verbroken is, maar het bespreekbaar maken is de eerste stap die wij moeten zetten op de weg naar meer begrip en het makkelijker maken voor mensen erover te praten met anderen; en misschien hoeft dat nog niet eens direct, maar wel de erkenning dat het bestaat, de verlichting en de opluchting die daardoor kan ontstaan; en dat kan, in mijn visie, alleen maar gunstig zijn voor iedereen.
Ik hoop dat we er met ons allen een productieve avond van kunnen maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten